Na 76 dagen: 75.000 woorden geschreven, bijna 200 pagina’s tekst, in ’century gothic 12’, en waar sta ik?

Ik denk dat een totaal van 120.000 woorden, toereikend moet zijn. Ik weet dus wat ik nog te schrijven heb, al is het niet de kwantiteit die telt, eerder de kwaliteit, maar ik heb nog, als ik mijn  ritme houden kan, nog vijftig dagen nodig. Dit brengt me einde 2018, begin 2019. Of dit haalbare vooruitzichten zijn weet ik niet, ‘but so far so good’ zegde de man die vallend van de honderdste verdieping de twintigste passeerde.

Het is ook mijn geval, niet het geval van het vallen maar van het klimmen. Laat ik je zeggen dat ik er zicht op heb, en dat ‘so far so good’ de betekenis heeft die het heeft.

Maar ik ben zoals de oude piano forte die voortdurend moet gestemd worden wil ze haar gewenste klank  behouden. IK weet dus dat ik tussendoor herbeginnen moet met het ‘stemmen’ van wat geschreven staat. Het is, zoals bij de piano forte, een werk zonder einde waar ik me rekenschap van geef, het zuigt het bloed uit mijn aderen.

En, zit hierbij de spanning niet in wat er al geschreven staat, de spanning zit toch in mij, het ‘hoe-het-verder-moet’ houdt me bezig dag en nacht, en ik overdrijf niet, vooral nu ik gekomen ben waar ik me bevind. Of zij die me regelmatig zijn blijven lezen - enorm talrijk zijn ze niet - deze spanning delen weet ik uiteraard niet, maar, neemt het aantal lezers niet toe, het blijft toch min of meer stabiel, wat ik eerder als een gunstig teken wil interpreteren, echter niet als een groot succes. Alhoewel?

Deze blog hier is geen verpozing, hij is maar een tussendoor bericht, een blik in de achteruitkijkspiegel naar de afgelegde weg. Een weg die ik zie als een pad in de bergen, als ‘ une marche d’approche’ die al werd afgelegd. Ik sta nu klaar om me de ‘crampons’ vast te binden op de bergschoenen en me in te voegen in de cordée: de sneeuwvlakte die we over moeten ligt voor ons, daarna komen de rotsen, de klim tot de top boven.

Ik ken maar al te goed hoe het er voorheen aan toe ging, opdat ik niet de pijn zou voelen, dat de echte beklimming er nooit meer komen zal; dat die afgebroken wordt door de jaren, zoals destijds, hoog boven Zinal, de beklimming van de Besso, samen met zijn vrienden en Anja, afgebroken werd door een verstuikte enkel. Achteraf kun je, je hier vragen bij stellen, waarom die enkel het begeven moest. Was het opdat hij alleen met Anja de afdaling naar Zinal zou doen?

Ik ben, ondanks de jaren, nog altijd, meer  schrijver van dromen dan van reële feiten. Of laat ik zeggen, dat ik de gebeurtenissen, kleine of grote, waarin ik terecht kom, naar mijn hand zet, verbreed en verdiep, en dat er andere zijn die louter uit mijn verbeelding zijn opgestaan, omdat de mogelijkheid er in zat dat ze werkelijkheid waren. Op het punt waar ik ben aangekomen, is de drang om te weten hoe ik ooit eindigen zal en welke gebeurtenissen er aan de basis van dit einde liggen zullen, heel intens geworden. Ik wacht deze af met een zeker vertrouwen. Ze hebben me reeds gebracht tot waar ik sta, ze zullen me wel verder voeren.

Want er zit een lijn in de gebeurtenissen waarin ik verwikkeld geraak, te beginnen met mijn  ontmoeting met Ray - ik hoorde de laatste tijd nog heel weinig van hem - ze volgen elkaar op en liggen in elkaar verweven, de ene gebeurtenis leidt me binnen in de andere.

Ik denk en ik herhaal dus dat het, het boek is dat zich schrijft, dat mijn inbreng zich baseren kan op wat de dagen me brengen zullen en dat ik in volle vertrouwen de komende gebeurtenissen mag afwachten. Als we de kaap van de honderdste dag zullen bereiken, zullen we zicht hebben op de top van de berg die we aan het beklimmen zijn.

Zo, vandaag: so far so good.