Ik heb over de Bijbel nog niet alles gezegd, dacht Ugo, toen hij wakker werd, ik heb er nog iets aan toe te voegen, want als we vandaag het scheppingsverhaal hernemen weten we, op basis van wat de wetenschap ons leerde, dat de aarde maar een onooglijk puntje is in het immense netwerk van het Universum; dat dit Universum in expansie is; dus dat het scheppingsverhaal verder loopt; weten we, dat na miljarden jaren de mens is opgedoken als geïntegreerd deel ervan en dat, zoals het Universum, de mens dus nog altijd wordende is.

En, waren we gebleven bij de Elohim van ‘Bereshit bara Elohim’ – de eerste woorden van Genesis - dan ware er een opening geweest naar het kosmische, maar zodra Elohim herleid werd tot Yahweh en Yahweh tot God en, die in zijn zetel, zoals gesteld, rustende God, zich desondanks is gaan bezighouden met Abraham en zijn nageslacht, intervenieert in Sodom en Gomora, tien plagen afstuurt op een even religieus en hoogstaand volk en dan nog, jaren later, zon en maan – een maan die hij niet nodig had - laat stil houden om Jozua te plezieren in zijn strijd tegen de Amorieten, dan staan we voor een toeziende, een voortdurend actieve God.

Hij wil hier niet verder gaan. Hij ziet voldoende rondom hem, de obsederende kracht die uitgaat van de Bijbel en de Evangeliën en, vooral dan van de Koran, het boek dat zich aankondigt in het westen. Echter hij, Ugo wenst vooral zijn geloof in een kosmische God, afgestemd op deze van Spinoza te waarmerken, zijnde een God die geen nood heeft aan woorden, geen nood aan daden, geen nood aan offergaven.

Het goddelijke in de Bijbel is aan het wegkwijnen, de band tussen God en de mens openbaart zich meer en meer op een totaal andere wijze omdat waarheden van toen, symbolen zijn geworden en dogma’s, fossielen wist Teilhard de Chardin. Nieuwe elementen sluipen binnen en slingeren zich omheen de oude en niets kan de groei van het nieuwe tegenhouden. De zoektocht van de mens, in zijn hunker naar het Allesomvattende, situeert zich thans voorbij en totaal buiten de God van de Kerk. De theologie zal zich een andere dimensie moeten toe-eigenen, in een andere optiek moeten beleefd worden.

En het is hem duidelijk, de oude banden zijn afgelegd, de geest, de zuivere essentie zijnde van het Universum, waarvan de mens weet dat hij er deel van is; dat het zijn vrijheid is te zijn tussen hemel, het onzichtbare, en de aarde en hoe verder hij de hemel binnendrijft hoe rijker, hoe voller, hoe meer geïntegreerd hij zich voelt en ook hoe inniger zijn band is met al degenen die denken zoals hij.

Het is een leven vullende harmonie van het kleine in het sublieme en het sublieme dat het kleine vult en kleurt. En zo kan hij ook zeggen, met de pastoor van Crécy uit le Journal d’un Curé de Campagne van Georges Bernanos: ‘Les petites choses n’ont l’air de rien mais elles donnent la paix’. En kan hij eraan toevoegen dat de kleine dingen van het leven niet alleen rust brengen in ons maar ook vingerwijzigingen zijn naar het oneindige toe. Dit te zien, dit aan te voelen brengt ons in het spoor van de mens die wordende is.

Dit ingesteld zijn is – of is dan toch op weg - inherent aan ons mens-zijn, het volstaat buiten het alledaagse te treden opdat we terecht zouden komen in een inspiratiebron die onze wereld van gedachten en gevoelens bevloeit.

We zijn gelukkig ermee. Het is het doel van ons mens-zijn; het is het openrukken van ons mens-zijn op het kosmische, dat de creativiteit in zich draagt. Creatief-zijn betekent te lopen in het voetspoor van het creatieve van een Kosmos in evolutie. Trouwens welke Kosmos zou de God die aanroepen wordt anders kunnen gewild hebben, een statische?

De Bijbel, elk boek, elk kunstwerk is het bewijs van dit creatieve dat ingebouwd is in het Universum en zich reflecteert in het creatief karakter van de mens. Het beeld van de vrijheid van de mens is aldus vooreerst dat van zijn vrijheid in zake creativiteit.

Hij weet ook dat er beweging komt in het religieus denken en dat het bevreemdende van de New Physics tijd nodig heeft om door te dringen. Maar onvermijdelijk is een nieuw paradigma op komst in de gedachtegang van de levende mens en dit nieuwe paradigma zal zeker niet gestuit worden door om het even welke encycliek die een dergelijke boodschap niet zou uitdragen.

Zoals de New Physics doordringen tot de wereld van het onzichtbare, het raakvlak met het metafysische, zo ook heeft het religieus denken nood aan het onzichtbare dat te zichtbaar wordt voorgesteld. Die tijd is voorbij, de begrenzing van het woord maakt plaats voor de ruimte van de geest. De mens overschrijdt thans de drempel van een totaal nieuwe dimensie, deze van zijn afgestemd zijn op de beweging van het Universum, en de boeken van de Bijbel, het grote epos van de mens in zijn verhouding tot zijn God die woorden sprak en daden stelde, is te hernieuwen in een epos van de mens in zijn zoektocht naar zijn geïntegreerd zijn, naar zijn betekenis, naar zijn bestemming.