De lectuur van Ray’s boek houdt hem bezig. Hij ondervindt dat het lezen niet meer zo vlot gaat, des te meer omdat het in het Duits geschreven staat en ook, hij is schrijver geworden en terwijl hij leest loopt zijn schrijven - onvermijdelijk - verder. Het nieuwe ent zich op wat er al staat, als hij in de velden wandelt langs de rozenvelden en de rijen jonge fruitbomen, als hij aan de vijver is, als hij in de straten van Gent loopt, vooral als hij staan blijft voor de boekenwinkels en rondloopt tussen de rijen oude, verlaten boeken in de kamers van ‘de Slegte’. Verwondering is er zijn deel als hij de werken ziet, sommige van eeuwen terug, als werken van de peinzende mens, vrij in al zijn uitingen: het boek dat hij leest is er een groot voorbeeld van. Want het handelt over een wereld die ver achter ons ligt, eigenlijk totaal vervreemd als een Paaseiland in de tijd. En toch zijn er die er naar toe varen en gaan napluizen wat er daar toen aan de orde van de dagen was, alsof het gebeurtenissen waren die pas enkele uren geleden plaats gevonden hebben en waarover de media niet raakt uitgepraat: een Sophocles die verhaalt over het huwelijk van een koningin-weduwe met haar zoon, Oedipus. Beiden niet wetende dat ze moeder en zoon zijn, en er tegenover, een man Immanuel Velikovsky, die opduikt en ons vertelt dat dit het verhaal is van een Egyptische Farao, Akhnaton die huwde met zijn moeder, koningin Teje. Wel dit is wat hij nu aan het lezen is.

We hebben nog altijd oog voor de Oedipus van Sophocles, maar de geschiedenis van Akhnaton, de ‘zonaanbidder’ wie spreekt er nog over behalve dan een Robert De Telder* die er onlangs een boek over schreef, zeker, geïnspireerd door Velikovsky, maar gedragen door voldoende elementen, opdat de overeenstemming van Oedipus met Akhnaton zou bewezen zijn.

Natuurlijk zullen er onmiddellijk in de media, tegenstrijdige elementen opduiken omdat Akhnaton gesitueerd wordt in de XIII^de eeuw, volgens de ‘heilige’ Egyptische Chronologie, terwijl Sophocles schreef in de IV^de eeuw voor Chr. en het veld tussen beide data te ruim is opdat er sprake zou kunnen zijn van enige overeenkomst. Waarbij de media, de logica inroepende, gelijk zouden krijgen, maar, er is een grote ‘maar’ zeggen én Velikovsky én De Telder: de vader van Akhnaton, Amenhotep III, opvolger van Hatsjepsoet - deze door hen geïdentificeerd als de Queen of Sheba, min X^de eeuw - plunderde de tempel van Salomon en liet de buit als bewijs achter, gebeiteld op de muren van zijn tempel in Karnak. Deze afbeeldingen komen letterlijk en figuurlijk overeen met de beschrijving ervan in de boeken, ‘Chronijken’ en ‘Koningen’ van de Bijbel. Er is hier dus, wat de tijd van Akhnaton betreft, en spijt voor wie het benijdt, geen weerlegging mogelijk, hij leefde in de VIII^ste eeuw en niet in de XIII^de. 

Achteraf, als alles geschreven staat, weet Ugo dat hij zich, voor de zoveelste maal, heeft laten gaan door zijn lectuur omdat hij, eens te meer bij de keel gegrepen wordt door het vele dat hij de laatste dagen hierover las en dacht. Het is dus, de zoveelste ontmoeting, na deze met Ray en John, na deze met Larissa, die plaats vindt in zijn leven. Hij wordt niet gespaard de laatste tijd.

Thans vraagt hij zich af of dergelijke historische gegevens wel passen in zijn boek. Anderzijds schijnt het hem toch belangrijk toe te weten of Sophocles, een van de grote schrijvers uit het Griekse literair patrimonium, zijn ‘Oedipus’ niet gehaald zou hebben uit het Egyptische Thebe. Dit zijn gedachten die hem bezighouden, of ze nu belangrijk zijn of niet, ze zijn er, ze duiken op en verdwijnen.

En wat de Bijbel betreft, en hij hoeft maar De Telder** te lezen, de feiten in de Bijbel vermeld en de namen die er in opduiken, verwijzen naar reële gebeurtenissen, beschreven door de auteurs van toen, die, zoals hij nu, een doel hadden, een reden hadden om te schrijven wat ze schreven en hun bedenkingen erbij. Hij, Ugo, heeft niet het recht er ook maar een jota van te wijzigen of wat ook erin, te bekritiseren en zeker niet, zoals er hier rondlopen, het meest opvallende erin, het voor ons nu meest verwerpelijke erin, aan de kaak te stellen.

Het Oude Testament is het verhaal van een volk, geschreven door diegenen die uit dit volk zijn opgestaan en literatuur hebben bedreven, een verhaal dat vertelde over de geschiedenis en de handelingen van een volk en zijn verhouding tot een Opperwezen, een God, een Jahweh.

Wij, die vandaag dat verhaal lezen, weten waaraan ons te houden, aanvaarden met dank dat het ooit geschreven werd, zoals de geschriften van Shakespeare er zijn, zoals deze van T.S.Eliot er zijn, deze van Maurice Gilliams, zoals deze van Cervantes. En dit omdat het Oude Testament, in zijn alles omvattende totaliteit, van Genesis tot Numeri, tot Psalmen, in de eerste en voornaamste plaats een groot menselijke, tijdsgebonden document is en, wat velen niet (willen) aanvaarden een tijdsgebonden document blijft.

*Robert de Telder: ‘De Zonaanbidder’, 2016, €15.50, verkoop: Bol.com

**Robert De Telder: ‘Tijd en Tijden’, uitg. Bookscout.nl. Soest.