Hij is altijd bezig, altijd. Hij kan niet anders dan zoeken naar al wat er te vinden is om toch maar verder te kunnen met dat fameuze verhaal dat -  hij schreef het misschien al - zich zelf aan het veropenbaren is.

Zo, op een morgen, heeft hij in een farde documenten en knipsels die overgebleven waren, de met de hand geschreven tekst van ‘Das Lied von der Erde’, teruggevonden, een verre, nu en dan terugkomende herinnering uit, ja waarom niet, een vorig bestaan, en ook een tekst die hij ooit gebruikt had als inleiding op een voordracht over het werk van Immanuel Velikovsky; een inleiding  die kon gezien worden als zijn visie op de Bijbel.

De tekst overlopend heeft hij het gevoel dat wat hij destijds geschreven had hem vraagt om niet te worden achtergelaten, om opgenomen te worden in zijn verhaal en wel, zeggen hem de woorden, omdat die veel betekend zijn voor het beeld dat jij hebt over wat de Bijbel betekent voor jou.

Hij aarzelt eerst, maar de tekst overnemen geeft hem een dag respijt, een etmaal tijd, tijd die hij broodnodig heeft om te weten hoe het verder moet met zijn verhaal over Anja en Ray en John en wie weet nog allemaal.

*

De tekst begint met een vreemde regel uit een brief van Paulus, gericht aan de Romeinen*: ‘Door één mens is de zonde in de wereld gekomen’.

La Bible Osty, merkt hierbij in een voetnoot op, dat het met deze zin is dat de leer van de erfzonde haar intrede doet in de christelijke gedachte: ‘c’est une date dans l’histoire de l’humanité’.

Als hij echter de zin van Paulus heeft aangehaald dan is het enkel om te bekennen dat dankzij één mens, Immanuel Velikovsky, het historisch aspect van de Bijbel, voor hem een belangrijk element is geworden en dan nog, in de zin dat door Velikovsky, het dak boven zijn hoofd, de God van de Bijbel, weggenomen werd. Het is een beeld dat hij haalt bij Pasternak waar Zhivago ergens zegt dat door de revolutie het dak boven Rusland werd weggeschoven.

God was een geborgenheid, een toevlucht, een eindbestemming geweest voor hem, terwijl hij na Velikovsky, meer en meer ervaren heeft, dat de God uit de Bijbel slechts zinsbegoocheling is, een vinding van de mens die gebeurtenissen verhaalt als geënsceneerd door die God.

Waar Immanuel Velikovsky zijn aandacht op vestigde is het feit dat de meest indrukwekkende gebeurtenissen, voorkomend in het Oude Testament: de ‘tien plagen’ van Egypte, de stilstaande zon en maan ten tijde van Jozua, catastrofen waren van een zeer uitzonderlijk karakter die de aarde, in het bijzonder het Oosten, ongeveer vijftienhonderd jaar, vóór onze tijdrekening, moeten geteisterd hebben. Het debat dat hierover kan gevoerd worden is zeer beperkt: ofwel was hier de hand van God in het spel, ofwel was het gebeuren ‘slechts’ een natuurfenomeen.

Zijn besluit is dan ook eenvoudig, het kan niet dat een God, een ‘rustende’ God, dergelijke methodes zou gebruiken om te bereiken wat bereikt werd. Meer wil hij er niet over zeggen. Wie Velikovsky lezen wil kan hem lezen, en of de tien plagen van Egypte het gevolg waren van het voorbij zoeven van een komeet die later Venus zou geworden zijn, is de zaak van Velikovsky - hoewel deze gelijk kan hebben - hijzelf heeft hier geen boodschap aan. Voor hem geldt de vraag of de God van wie men zegt dat het een rechtvaardige, een liefhebbende God is, er behoefte aan heeft, een volk te straffen en een ander als bevoorrecht uit te roepen.

Het is duidelijk dat zijn antwoord hierop negatief is, zoals het hem ook duidelijk is dat velen hem hiervoor met de vinger zullen wijzen. Maar hun probleem is dat ze niet voldoende oog hebben voor het feit dat hun God, eens zijn Universum in beweging, gaan rusten is en hij dus niet meer hoefde bij te sturen, elke bijsturing, elke catastrofe zelfs, inherent zijnde aan zijn begin, of dit nu, schepping was of, een opborrelen, een (plots) ontstaan, uit wat onder een of andere vorm, toen al, in potentie, bestond. 

Het ontgaat hem hierbij niet dat hij ondanks alles, rondloopt met diep in zich het schuldgevoel de Bijbel te hebben onthoofd en zeker nu, op het ogenblik dat hij dit zwart op wit toevertrouwt aan zijn maagdelijk blad papier. Maar zijn respect voor elke zin, voor elk woord ervan, blijft overeind en de mens, die dit alles neerschreef, blijft zijn broeder in de geest, zoekend zoals hij, naar het onvatbare; Elohim aftastend, omschrijvend, niet altijd begrijpend, niet altijd precies benaderend, maar teder en verlangend. 

Er hangt over bepaalde teksten van de Bijbel, het parfum van thymus en laurier, van eucalyptus en engelenwortel, van salie en van absint, een parfum dat zich mengt met het geluid van de zee erover of de stilte van de woestijn, het majestatische van de bergen of het geruis van een vlucht wilde eenden over hem. Hij ook wenst van uit die aanwezigheid van geuren, beelden en geluiden te schrijven over het kosmische gevoel hieraan verbonden, een gevoel dat bij momenten, al zijn deze momenten heel zeldzaam, alles overheerst.

* Brief aan de Romeinen: 5, 12 : ‘Door één mens is de zonde in de wereld gekomen en met de zonde de dood en zo is de dood over alle mensen gekomen, aangezien allen gezondigd hebben.'