Ze hadden samen in de keuken geluncht, kip in zuurzoete saus met rijst, een maal dat Ugo had klaargemaakt. Ze hadden een glas wijn gedronken, maar hun gesprek liep verder, dieper en dieper gravend naar de zin van het bestaan. En Ugo vertelde hem over Dante die leefde op het einde van de dertiende, begin veertiende eeuw en wat hij, de grote poëet, dacht over de reden van ons bestaan als mens. De mens die, volgens Béatrice, de grote liefde van Dante, absoluut nodig was opdat God of, dit ‘Iets’ dat er moet zijn, zich zelf zou zien via de ogen van de mens.

Ugo zelf had over deze passage in de Divina Commedia, nimmer nagedacht, maar in het vuur van de discussie, André aandachtig luisterend, kwamen de gedachten als losgelaten duiven op hem af. Stel, had hij gezegd, dat de mens er niet geweest ware, welke zin zou het Universum hebben te bestaan?’

Maar, ging hij verder, het leven is een groot wonder, de structuur van het atoom is bijna onvoorstelbaar, en zeker absoluut niet na te maken door de mens. En, de samenhang van alle deeltjes in het atoom, in de dingen en in alle gebeuren is zo innig, dat er een tijd komen zal dat de mens, niet alleen de uiterlijkheid ervan zal zien maar ook, en tezelfdertijd, bewust zal zijn van de innerlijkheid ervan: zijnde het mechanisme ervan. En dan kom je heel dicht bij de God van Dante,  de God die zich zelf wou zien via de ogen van de mens. Ik denk dat we goed op weg zijn, maar ook dat er nog heel wat generaties nodig zijn vooraleer we de glimp die we nu al hebben van je Iets, spiritueel zien zullen. Dit zal dan wel voor enkele uitverkorenen zijn, zoals we nu bezig zijn is het eerder het tegengestelde dat ik zie gebeuren, wist André.

Tot een lange tijd erna, hebben ze hun gedachten laten gaan, telkens terugkerend op hetzelfde, dat de dood een totaal nieuw beginnen was, een intrede in een ander leven, wellicht niet een reïncarnatie, maar in het enige echte Leven dat ons als mens te wachten staat in een wereld of in een Kosmos binnenin de zichtbare Kosmos.

En, had André eraan toegevoegd, we moeten eerst ons leven op aarde beëindigen, om tot dat leven ‘binnenin de Kosmos’ te kunnen komen.

We zijn maar een flard van het Woord dat in den beginne was - maar dit is reeds heel wat - het Woord, of de Geest waaruit alles is ontstaan en naar waar alles keren zal.

Ik heb begrepen, André, had hij hem bij zijn vertrek gezegd, dat we beiden afgestemd zijn op een identieke golflengte, ik als gedoopte en als vertrouwde met wat de Kerk me heeft bijgebracht en jij, als ongedoopte maar voor mij als een gelovige ongelovige, en dat we, alles op de keper beschouwd, een gelijklopende mening hebben over de dingen en hun binding met het spirituele. Ik vind dat we elkaar in heel wat opzichten hebben aangevuld, en dat het wel heel duidelijk is dat ‘du choc des idées jaillit la lumière’.

Eindelijk, vond André, eindelijk heb ik iemand ontmoet aan wie ik op een duidelijke wijze heb kunnen zeggen wat ik dacht, iemand die naar mij geluisterd heeft en me gesterkt heeft in mijn overtuiging dat de dood te overwinnen is en overwonnen wordt.

En aan de deur, na zijn alaam te hebben weggeborgen: Ik ga hier weg in vrede met de wereld en met mezelf. Als je me nodig hebt, Ugo, aarzel niet, bel me. Voor jou laat ik alles vallen, en hiervoor heb ik Kerk noch Bijbel nodig.