Een gedachte, opgekomen in de vroegte wou hij neerschrijven. Hij heeft zich half aangekleed en is met een deken op de rug naar beneden gegaan. Het vuur in de haard smeulde nog, met wat klein hout sloeg de vlam erin en hij legde er enkele blokken eikenhout voorzichtig boven op. Hij werkte lang, weggedoken in de cirkel licht over hem, woorden selecterend en zinnen bouwend in de gonzende stilte van de kamer, amper noterend het laaien van de vlammen, de warmte ervan in zijn rug en leden en de gedempte geluiden van de wind om het huis. Hij had evenmin notie van de tijd en de wereld was totaal onbestaande, tot hij even ophield en terug kwam in de realiteit van het zijn met een verkrampte rug en bijtende ogen.

In het grijze licht van de morgen kwamen de dingen tot leven: de tafel, de boeken, de sofa, de wind om het huis die in hevigheid was toegenomen, maar hij voelde zich veilig en goed, hij had zich eens te meer leeg geschreven, zoals het hoort voor een schrijver - voor een Anthony Burgess - hij kon nu gaan koffie zetten en ontbijten. Hij kon zich gaan wassen, scheren en aankleden, om daarna In de namiddag alles te herzien en naar de avond toe, verder te gaan. 

Dante gleed binnen. Dante die, in een canto van zijn Inferno, even zijn verhaal heeft verlaten om als een goede herder, uit te kijken naar buiten waar alles berijmd is. Hij weet dat het geen tijd is om met zijn kudde het veld in te gaan. Hij zit zonder voer - vindt wellicht niet meer de woorden om te weten welke straf hij nu moet uitdenken – en er is een ogenblik van aarzeling, zoals hij ogenblikken kent. Tot bij Dante de zon opkomt, de rijm verdwijnt, de kudde buiten kan en Dante ook weet, hoe hij verder schrijven moet. En een zaak zal hij met Dante gemeen hebben gehad, ze zijn beiden ingesteld om voortdurend de geest af te tasten, en een resem woorden bij elkaar te brengen die een verhaal vormen.

Maar vandaag, na de hoge vlucht die hij nam heel vroeg in de morgen ondervindt hij dat, zoals je nimmer weet waar een eerste zin je voeren zal, je evenmin kunt voorzien hoe je dag verlopen zal, want laat in de voormiddag belt André A. aan, een goede kennis en een specialist in elektrische aangelegenheden om, zoals afgesproken – maar het was hem totaal ontgaan – diverse (te) oude schakelaars en stopkontakten te vervangen.

Zijn komst was echter geen hinder; integendeel, hij kende hem vooral als een filosoof, en terwijl André doende was van kamer tot kamer, hield hij hem gezelschap, kijkend hoe handig en secuur hij tewerk ging. André vertelde hem over zijn zoon, Glenn, en de problemen die hij kende op school waar ergens een ruit gesneuveld was. Echter, welk woord is er gevallen opdat ze plots aan het spreken waren over kosmos en eeuwigheid en over wat er was na de dood? Misschien had Ugo iets gezegd over hoe het is als men ouder wordt, misschien iets over een of andere morgenplaneet, maar, achteraf, als hij die dag in de avondschemering neerzit, realiseert hij zich dat hij zelden ooit met iemand zo lang gesproken heeft over de mens en over God en over de reden van ons bestaan hier op aarde.

André verraste hem telkens met zijn diepzinnige antwoorden en zijn nieuwe vragen. Hij was geen gedoopte, zegde hij, geen gelovige, hij had nooit de Bijbel in handen gehad; in zijn jeugd nimmer een kerk bezocht, maar hij had nagedacht en hij wist voor zich zelf twee belangrijke zaken: én dat er ‘Iets’ in meer moest zijn, én dat de dood een herbeginnen was, hetzij als gereïncarneerde, hetzij onder een andere vorm in een ander Universum, want meende hij er kunnen tal van universa zijn.

Hij had een goede vriend op het werk, een gelovige, een moslim die wel een glas wijn drinken durfde, maar die vol was van Allah. Al wat hij deed was overschaduwd door en in opdracht van Allah, die zijn leven en dit van zijn vrouw en kinderen in de handen hield. Zijn ideeën over de Profeet en Allah waren onwankelbaar, het had geen zin er met hem over te spreken en te zeggen wat hij dacht over die Profeet en die God van hem. Maar, zegde hij, ik kende niemand anders om over het eeuwige te spreken. Hij vond dat de wereld verging in het materiële, dat het spirituele verdrongen werd, al wist hij ook, en hierin trad Ugo hem volmondig bij, dat de wetenschap en dat fameuze Iets, je God, had hij gezegd, aan het versmelten waren, dat het ene niet meer kon zonder een gedachte aan het andere.