Een nieuw begin, een nieuwe dag, opgestaan uit de nacht; het betreden van de nog ongekende paden langs waar we heengaan zullen: een blauw eiland met wuivende palmbomen waar de golven breken of een wandeling door de velden, licht heuvelend, groen en bruin en oker en de wolken en de winden, de hoge luchten erover. Je zegt het maar. Je hebt maar te kiezen, om er te zijn zonder er te zijn, want het zijn de boeken die je omringen, de kleine dagelijkse dingen aan de muren, die je landschap zijn van elke morgen en van waar uit je vertrekken moet - de voet in de stijgbeugel, schreef Cervantes - je je opladen moet, grasduinend in wie je bent en wat je te bieden hebt. Te zijn van het grote leven of te zijn van het afgelegene dat wachtende is, maar telkens hoopt je te kunnen schrijven zoals Vivaldi wist te componeren.

Je bent om te beginnen niet tevreden over wat je gisteren schreef. De nacht hing, in de morgen erna, nog in je woorden. Het gesprek was meer een aftasten geweest van de gevoelens in jou verwekt door het enthousiasme van de man voor jou. Hoe hij uitweidde over het werk waaraan hij begonnen was en het je toonde op het scherm van zijn smartphone: het tridimensionale beeld van een muziekmeubel, gebaseerd op de muziekdozen van vroeger, maar met honderden verschillende stukken muziek op kleine rollen met uitstekende puntjes. Een pracht van een meubel bestemd zegde hij, voor een of andere sjeik uit Oman.

Hij was een en al bewondering voor het heilige vuur van het creatief bezig zijn dat hij voelde branden in de man voor hem, het vuur van de jeugd, dat hij ook had gekend, maar nu al lang was uitgedoofd. Het was om deze reden dat hij hem, hoewel reeds 53, nog jong noemde, het beeld van wie hij was geweest op die leeftijd.

En die Von Däniken werd er maar bijgebracht omdat hiermee het gesprek een bepaalde richting was ingegaan, waar het zich verder en verder ontwikkelen kon om terecht te komen bij Einstein en hij hem zegde, wat hij ooit tegen een vriend beeldhouwer had gezegd, dat in de formule van Einstein het kwadraat van de snelheid van het licht iets goddelijks had.

Wat de (jonge) man  beaamde, hoewel het woord God die avond en die nacht niet over de lippen was gekomen, ook omdat hij wel aanvoelde dat hij een andere, dan de God van de Kerk in zijn gedachten had.

En hij, vanmorgen - hij heeft de zomer rabarber uit de tuin gehaald en is die nu in kleine stukken aan het snijden - rechtstaande in de keuken en denkende aan wat hij nog zou kunnen toevoegen aan wat hij die morgen, het schemerde nog in de tuin, geschreven had.

Zou hij later, als er voor hem nog een tijd van later was, weten wie die jonge man was, weten dat het Frank Pletinckx was met wie hij gesproken had die avond tot laat in de nacht, en Johan van de vijver die er bij zat die, getroffen door de woorden die gesproken werden, ons een schilderij toonde op zijn smartphone die hij, als jonge man gemaakt had, een werk dat ons, zoals soms gezegd wordt, met verstomming sloeg.

Merkwaardig hoe uit het ongerijmde van de dagen, momenten ontstaan die je, in totale overgave vermelden gaat met naam en toenaam, tot in de intiemste details ervan.

Wie zegt ons dat we te ver zijn gegaan in onze ontboezemingen die maar al te dicht aanleunen bij de realiteit van wat geweest is?