De dagen ze zijn bekoring als ze komen, verwachting ook dat ze openbloeien zullen in gedachten, zich vernieuwen zullen en zich smijten zullen als wondere tekens op een wit blad.

Woorden als bloemen in de regen langs de wegen waar we zijn, of langs zullen komen, wij zelf of wie we zouden willen zijn, droom gebonden.

Dacht hij: ik wil over vreemde zaken schrijven, over deze die ik nog niet ken en niet kennen zou indien ik er niet zou aan denken om erover te schrijven. Om vanaf de morgen, rond te lopen uitkijkend naar de dingen die ik zou willen ontmoeten om te verwoorden; de dag door zoekend ernaar, om uit te komen in de valavond, als ik nog even de tuin inloop - Mars helder in het zuiden en de sikkel van de maan reeds doorgebroken -  op wat ik vertellen wou.

Al is het niet veel, al zijn het maar een paar zinnen, nog onduidelijk eerst, maar daarna, hij ervan de woorden heeft gezien, in zilver geschreven op een donkere achtergrond.

Dacht hij toen dat het ogenblik misschien nog niet gekomen was, dat hij nog even wachten moest, dat wat hij wist er nog niet duidelijk genoeg stond; dat er nog één woord was dat hij zoeken moest om de gedachte te bekronen. Een woord dat het sleutelwoord was, dat nog niet bestond in de ‘Van Dale; een drie-betekenissen-woord, dat hij ophangen wou, in kalligrafie getekend op een vaandel wapperend in de avondwind maar, voorlopig, voor de wereld, nog gedekt gebleven, omdat hij wachten moest op het licht  van de nieuwe dag die, zo hoopte hij toch, nog komen zou.                                                                                                                                                                                                                                                                     

Waarmee was hij nu begonnen opdat hij op een zelfde wijze zou kunnen afsluiten, en niet zo maar, maar wel om er glorierijk uit op te staan?

Dit is dan wat van de morgen was, die door liep naar de avond toe langs de waterkant begroeid met veldbloemen waarvan  hij de naam niet kent, zodat hij denkt, schrijvend te zijn terecht gekomen in een vreemd land dat er gisteren nog niet was, en ook eergisteren niet. Wel er was, toen hij ‘The waste Land’ van T.S.Eliot  trachtte binnen te gaan, maar dit voor hem te ondoorgrondelijk was. Paul Claes gelovend, je moet kennis hebben van de wereldliteratuur om er te gaan wandelen, en dan nog, het land tevoorschijn komt als het meest barre dat er is.

Hij dus liever naar Eliots ‘Four Quartets’ toeging waar hij meer mee vertrouwd was, waar hij zich thuis voelde.

Maar nu de zin die hij gedacht had, met dat ene woord dat hij nog vinden moest, het woord dat draalde, het woord dat een fakkel was in de nacht van het on-geschrevene, en dat hij, ondanks de Van Dale, niet vinden kon, wellicht omdat het nog uit te vinden was. Hij de zin vandaag niet schrijven kon.

Morgen dan misschien. Maar morgen is een andere dag en zal het, misschien, na de lange droogte, eens willen regenen, wat dan niet meer passen zal voor de zin die vandaag bijna geschreven werd.

Het was toen dat hij aan Borges dacht.