In een schitterend staaltje literatuur, reageerde Henri (Rik Van Damme) zeer gepast op mijn blog van 5 augustus. Hij  schrijft me, en ik citeer hem:

‘Omdat Cézanne een grote invloed heeft gehad op Rik Wouters ben ik wat meer gaan lezen over zijn leven en werk in en rond Aix-en Provence. In een artikel over zijn 91 picturale interpretaties van La Montagne Sainte Victoire, een berg van witte kalksteen, schrijft Cézanne: ‘Là je suis bien, là je vois clair, il y a de l’air.’

Het is een eenvoudig zinnetje maar het zegt veel over de voedingsbodem van zijn werk: gewoon een plekje vinden waar de natuur je begroet , in stilte je opslorpt en je toe fluistert: ‘Hier ben je thuis, zet al je zintuigen op scherp, snuif de zuivere lucht, snuif het licht en laat het stil bezinken op je doek.’

Deze kalkrots was voor hem even belangrijk als de Fuji-Jama voor de Japanse schilders: een bron van mystieke eenwording, het samensmelten van alles wat er dan IS. Dat schept een gevoel dat je niet loslaat en je aanzet om steeds op zoek te gaan, in diezelfde ruimte, naar een steeds wisselende benadering of interpretatie.

Een schilder herhaalt zich niet wanneer hij hetzelfde onderwerp op doek zet, nee, hij dringt steeds dieper door , gaat meer en meer elimineren, tot hij op de grens van de abstractie staat, waar de zuivere geest het overneemt en het ware en het ene mekaar zo dicht mogelijk benaderen, bijna raken. Hier kan de muziek meer dan alle andere disciplines.

Het is duidelijk dat er hier een kosmische dimensie opduikt die ons overstijgt: een gelukzalig niet-meer-weten. Montaigne zag deze toestand als de essentie van ons leven.’

Tot hier het citaat. Het schrijven is van een zelfde aard, het handelt altijd over het zelfde onderwerp, ‘het Leven’ dat benaderd wordt van uit alle mogelijke hoeken, over alle mogelijke aspecten ervan, in alle mogelijke creaties, steeds in eenzelfde afzondering .

Ik word hier dagelijks mee geconfronteerd en het verloop ervan is eenzelfde stramien van zijn, van Dasein.

Zo ik begrijp hem ten volle, omdat ik het voel zoals hij het voelt. Het mirakel van de mens is dat hij de nood heeft, dit gevoel dat aanleunt bij wat van de eeuwigheid is, om te zetten in vaste gegevens, woorden, kleuren, vormen, klanken. Niets ontgaat er hem en alle middelen of gewoontes zijn goed om de roep die er is binnen in hem, te veruiterlijken.

En wat de zee betreft. Ik schreef er een bundel gedichten over met als titel ‘Fuga die van de Zee is’. Ik ben ook gaan bladeren in mijn blogs van 2012. Heb deze teksten herzien en samengebracht onder de vorm van een soort novelle, een kort verhaal over de persoon die ik, schrijvende, over de periode van 22 oktober tot 4 november, ben geweest. In totaal  18 pagina’s.

Wat doe ik ermee, want ik wil deze woorden zo maar niet laten verloren gaan, ‘vereeuwig’ ik ze in één blog?