|
Ik elk huis, meen ik, was er destijds een scheermes en hing er een
scheerriem, zo heb ik het toch thuis gekend, en met een dergelijk mes heb ik
geleerd me te scheren. Ik doe het nog, maar nu met gesofistikeerde
Gilette-mesjes. Anderen zie ik, scheren zich niet, hun baard of wat er gegroeid
staat, is hun sieraad, hun uitstalraam. Ik gun het hen en ik gun het aan de
spiegel waar ze voor staan. Het is hun volste recht, maar ik, ik scheer me elke
dag. Heb er wel ooit eenmaal aan mee gedaan toen ik een viertal dagen in een cabane, een berghut, ben blijven
overnachten, voor een deel noodgedwongen omwille van het weer dat te slecht was
om la Pointe de Zinal te beklimmen en af te dalen in de vallei van de
Matterhorn naar Zermatt toe.
Hoe mijn baard er toen aan toe was herinner ik me niet meer, ik weet
alleen dat mijn gelaat een grote jeuk was.
Enkele van mijn vrienden zijn baarddragers, ik ben gewoon hen met baard
te zien en het schrikt me niet af, integendeel ik benijd hen, want ze dragen
hem met het gelaat van de overwinnaar en het staat hen, het past bij hen en bij
wat ze vertellen. Ik zou hen niet herkennen indien ze zonder baard zouden
verschijnen op het toneel dat het leven is.
Bij anderen, vooral dan deze die op het scherm verschijnen met hun
baard, sommigen verzorgd gemillimeterd, duidelijk afgelijnd, wat nog te
aanvaarden is, bij anderen, here mijn god, hoe slordiger des te beter, gewild
dus, met open hemd of T-shirt, anderen zelfs als drager van een das op een vers
gestreken, uitgekozen hemd, maar de baard, hij onverzorgd, afstotend.
Ik heb er niets tegen, alleen als het uitzicht van het gelaat dat spreekt,
slordig overkomt, luister ik slordig naar hun woorden, raken hun woorden me
maar half omdat ik, en luister naar hen en opkijken moet naar hun slordig uitzicht. Ze weten het niet,
vermoeden het niet maar hun woorden verliezen van hun kracht en inhoud, als er
inhoud is.
Ik ken zo enkele voorbeelden die ik hier niet ga noemen, hun gezicht is
het niet waard, vooral op de Vlaamse
zenders valt het me op - wat overige zenders betreft kan het me geen barst
schelen - maar onverzorgde verschijningen vertellen heel wat wat over de aard
van die zenders, die tenminste zouden moeten eisen dat degenen die gevraagd
worden voor een programma op het scherm, verzorgd te verschijnen met een
aanvaardbaar gelaat. Hun programmas zouden er, in elk geval wat mij betreft,
bij winnen.
Ik ken er ook, mannen van de TV die gepoogd hebben een baard te laten
groeien om er plots mee te verschijnen op het scherm, welk gevoel het gaf: een
nog iemand die denkt dat hij de hype volgen moet, want dit is het, en laat groeien wat groeit, om dan een week of twee
weken later, terug geschoren voor de dag komen. Ik vraag me af waarom zo plots,
én met, én met zonder, werd hen de les gespeld door de kijkers?
Ik vermoed het. Wat ook, ik zou het ook doen, moest ik gewillig
omspringen met de middelen van de media als daar zijn, facebook en twitter en
wat weet ik nog allemaal. Wat ik wel weet is, dat met de massa media er veel
tijd, die ik niet heb, valt te verliezen, indien ik bijvoorbeeld, alle media
die ik krijg toegestuurd, lezen en ontleden zou.
Ik weet dat dit een ongewone blog is, maar het moest er eens uit. Ik
ben absoluut tegen het dragen van een onverzorgde baard en onverzorgd hemd of
shirt, welke of wat ook, vooral dan als ze me opgedrongen worden op de Vlaamse
televisie.
Je moogt het gerust weten.
|
