Hoe leven we? Leven we niet méér in ons verleden en minder in het tegenwoordige, in het nu van het nu?

Als ik naga waarover ik schrijf, ontspoor ik telkens uit het nu, kom ik terecht in de kuil van mijn herinneren, waar ik mijn inspiratie ga opdoen. Dit is de levensweg van mijn geschriften, al wou ik het anders. Al wou ik het nu van het zijnde als onderwerp, ik kan bijna onmogelijk anders dan de dingen die waren er bij betrekken.

Het nu wordt dan een smeltkroes van het heden en het verleden en, van het komende. Ik ontsnap er niet aan. Vooral als ik de ruggen van mijn boeken bekijk, zij ook zijn mijn verleden en mijn heden en als ik er een van in de hand neem, en er ga in bladeren, ook het komende.

Zo nam ik, tijdens de hittegolf - ik had mijn blog over Halzen en de neutrino beëindigd - Freeman Dyson mee naar de vijver, naar de lommer van de bomen, de enige plaats voor mij waar het leven een normaal verloop kent, en werd ik getroffen door een zin die is blijven dwarrelen in mijn hoofd.

Hij is tekenend voor de dingen waar ik keer op keer naar terug grijp en waarmee ik doordring tot het nu van mijn bestaan: ik ogenblikken lang mezelf, mijn herinneringen vergeet en opga, in een grote intensiteit van ‘zijn’ in wat ik opteken.

Ik las van Freeman Dyson, hij is een broeder in de geest:

‘Between matter as we observe it in the laboratory and mind as we observe it in our own consciousness, there seems to be only a difference in degree but not in kind [1] . 

Een zin die aansluit bij mijn blog van gisteren. Ik heb er niet naar gezocht, de zin is zo in mijn handen gevallen. ik interpreteer hem, misschien niet zoals Dyson het bedoelde, maar wel eerder als het bewijs van wat ik al neer gezet had, namelijk, dat tussen wat de stof in werkelijkheid is en de geest in ons (of omheen ons) zoals we die waarnemen of denken waar te nemen, er een verschil is in gradatie maar niet in soort. En Dyson gaat verder:

If God exists and is accessible to us, than his mind and ours may likewise differ from each other only in degree and not in kind. We stand in a manner of speaking, midway between the unpredictability of matter and the unpredictability of God. Our minds may receive inputs equally from matter and from God.

Ik heb God, altijd wel niet, maar wel  in mijn geschriften gezien als de Geest van het Universum en, materieel gezien, als het Universum zelf. En dan is de geest in ons duidelijk een sprankel - nog maar! - van de geest van het Universum, en word ik voortdurend geconfronteerd met the unpredictable unpredectability én van de omstandigheden van het bestaan en van deze van de geest.

Heeft het unpredictable van de neutrino iets gemeen met het unpredictable opduiken van een gedachte, een herinnering, een beslissing dit te doen of dat te laten? En kunnen aldus, de inputs die we ontvangen, herleid worden tot de inputs, komende van de neutrino’s die ons bestormen en nu en dan een atoomkern raken in ons lichaam?

Als ik aan mijn dag begonnen ben, dacht ik er nog niet aan dat ik aankomen zou waar ik nu aangekomen ben. Wel weet ik al een tijdje dat ik op weg ben naar een predictable predictability, maar dat is ook al.