Ik dacht verder na, vooral deze morgen, over wat ik gisteren te vertellen had, en stelde me de vraag of het deel of deeltje geest dat we bezitten, eigen is aan het lichaam dat niet veel te betekenen heeft, of eigen aan het Universum dat heel wat te betekenen heeft, een geest die, er materieel gezien niet is maar er toch is? Het is de hamvraag van het leven én van het sterven.

Ik zeg jullie dat het me bezig houdt, meer dan de hitte van de laatste dagen, meer dan het zakken van het waterpeil van de vijver, meer dan het verdorren van het gras op de pelouse, om niet te spreken van het WK voetbal dat achter de rug is.

En ik heb mijn antwoord hierop, de geest heeft weinig of niets gemeen met het lichaam dat enkel functioneert als een ontvangtoestel, een tuner, misschien ook als een zender.

Ik las in De Standaard[1]:

‘Op dit moment gaan er miljarden neutrino’s door u heen. Sommige komen via uw voetzolen binnen, wat betekent dat ze net daarvoor doorheen de hele aarde gepasseerd zijn. Zoals een vorser het ooit stelde: een neutrino is de schaduw van de geest van niemand.’

Met ‘de ‘geest van niemand’ is de vorser niets, ik evenmin, maar  dat hij de neutrino’s ziet als ‘de schaduw van de geest’ sterkt me in mijn bewering dat geest ook een bijna materiële vorm kennen moet. Kan die ‘geest van niemand’ dan niet de geest van het Universum zijn?

De Standaard lag er al enkele tijd voor een deel ongelezen. Pas gisteren, na mijn blog te hebben geschreven en al denkend aan deze blog hier, is, bij het wegnemen van het dagblad, mijn oog er op gevallen en heb ik het artikel van Van Dooren gelezen.

Toevallig? Geloof ik niet, er zijn teveel dergelijke toevalligheden geweest in mijn leven. ‘De geest van Niemand’ van de vorser heeft me geholpen!

Dit voorop te stellen sterkt me in mijn geloof dat er omheen ons,  krachten aan het werk zijn, die verbazen, die een totaal andere geaardheid kennen, voldoende, om bewust te zijn van wat er na mijn dood gebeuren zal met mijn geest die ik zie als gescheiden van mijn lichaam.

Het heengaan is dus geen probleem meer voor me. Maar mijn probleem is wel de zorg die mijn sterven betekenen zal voor hen die ik achterlaat, en hier kan ik wel iets aan doen.

Hier kan ik nu nog tussenkomen, met het schrijven van een soort memorandum over alles en nog wat. Ik heb er al aan gedacht en ben begonnen met er aan te werken.

Echter, als ik wil dat mijn geschriften een langer leven kennen, en er is een grote massa, niet helemaal afgewerkt en niet zo heel duidelijk afgelijnd, heb ik nog heel wat werk voor de boeg, Is het tijd dat ik eraan begin.