Een goede dichter biedt een lezer iets dat anders is dan anders, maar toch vertrouwd aanvoelt. Op die manier leg je een essentie bloot die al ergens vermoed werd.

Rutger Kopland (1934-2012).

Gedicht.

Wat de avond van de rozen weet,

het licht weet van de nacht

is kennelijk overbodig, is te ver gezocht.

Maar toch een vraag:

hoe in elkaar verweven,

het ene niet zonder het andere kan,

maar in elkaar gebed,

als in gebed, verstild verzonken,

ademend.

Van de dingen die er waren

en de dingen die er zijn,

die totaal verschillend,

toch elkaar bezitten.

De toonaard kent de klank ervan

de musicus en de poëet, de hand

het blad waarop geschreven wordt,

of in het marmeren blok

het beeld al is

alvorens het gehouwen wordt.

Wat indien we niet waren

met guirlandes in de geest omhuld,

met rozenvelden in de herfst

bezoedeld in de nevel,

ogenblikken van vertedering

dat onze wereld is.

Of wij, gelopen in de regen

we zelf de regen waren:

geur die van de rozen is

en van de regen in de aarde is.

Terwijl zo iel, zo onopgemerkt,

verwonderlijk,

dit niet de zomer van de ouders is,

niet de bedwelming is

van de luchten over ons gebogen

maar van de rozen in de avondzon.

Dit, toen we, in Schellebelle

langs de velden liepen,

de jonge jaren

die van ons leven waren,

toen, met floers omfloerst,

van ogenblik tot ogenblik,

de tijd, een doek gesponnen,

tot zo lang nog als de dagen,

en, soms het toeten

van de boten op de Schelde,

soms herhaaldelijk:

Herinneringen, je ontgaat ze niet,

zelfs de drie abelen niet.