Ik kan niet, elke dag een verhaal brengen dat een begin zou zijn voor een novelle, of dan toch, minstens, een vervolg zou vragen. Ik ben zo niet ingesteld, al zou ik wel willen het verhaal bedenken dat nog nooit geschreven werd en er dag aan dag mee begaan zijn.

Mijn verhaal van gisteren was er een dat me de ganse dag heeft bezig gehouden, van vroeg in de morgen toen het eerste beeld er van  verscheen en het me niet meer losliet, zelfs niet aan de vijver waar ik was en naar de woorden zocht. Pas laat in de avond en de morgen erna, viel het verdict. Want, altijd betracht ik je literair te betoveren, dit houdt in dat ik in de eerste plaats mezelf wil verrassen, wat niet zo eenvoudig is, want ik ben veeleisend op dat gebied.

Ik heb ondervonden dat ik, ondanks de inzet die het me kost, er mee verder kan, de ene dag wat beter dan de andere, om op het einde een conclusie te laten die ook een vraag kan zijn die je even gevangen houdt; dat deel uitmaakt van een spel dat ik spelen wil, zoals de zon of de maan soms spelen met de wolken, of is het omgekeerd, zijn het de wolken die de spelers zijn. Zo ben ik het niet die het spel maakt, het zijn mijn woorden.

Het is dat mijn zoektocht begint diep in de nacht als ik even ontwaak en mijn gedachten, half slapend, gaan naar wat ik schrijven zal om te volbrengen wat ik te volbrengen heb. Soms is er een opening, en brodeer ik er zinnen omheen die me bezig houden tot in mijn slaap. Dit gaat nu al jaren mee, dat mijn nacht en mijn dag hoofdzakelijk begaan zijn met deze blog die ik te schrijven heb.

Heb je er enig idee van wat dit betekent? Ik heb dit al tientallen keren geschreven, maar altijd komt het terug, ik weet niet meer wat het is, zijn dag in ‘peis en vree’ door te brengen.

Het is een voortdurende zelfpijniging en wat levert het op? Niets, nada. Het blijft een trachten en het zal nimmer anders zijn dan een trachten. Het loopt evenwijdig met wat het leven is: een trachten er het beste van te maken.

Er is overigens niets anders voor ons, ‘for us there is only the trying’. De Bhagavad Gita wist dit al, T.S.Eliot nam het over en ik neem het over van hem, omdat het zo is, omdat het niet te betwisten valt.

De dag opent zich op deze ‘trying’, op dit pogen te zijn wie je bent om te beginnen, en daarna het te zeggen – telkens te herhalen - wie je bent en hoe je bent. Wat je bezighoudt, niet zo zeer wat je doet, maar wat je denkt. Het is het werk van de geest in jou die belangrijk is, meer dan de kleine of grote daden die je stelt, want dit zijn de handelingen die ontstaan zijn in de geest, die de uitvoering zijn van onze gedachten. Zo hoort het in elk geval te zijn, het loopt verkeerd als het zo niet is.

Onze geest, deel van de oceaan van geest waarin we zwemmen en waarvan we de tentakels niet, of dan toch maar amper, heel amper kennen.