Wie het in zijn hoofd haalt, na 23.00 uur te luisteren naar Klara, loopt very often het risico, terecht te komen in de wereld van de experimentele muziek, die eerder kakofonisch dan klassiek overkomt. Nu, kakofonische schilderkunst kun je nog bekijken, even blijven bij stilstaan of eraan voorbijgaan, muziek echter, als je niet onmiddellijk van zender wilt veranderen, ondergaat je, brengt je in de war omdat er niets te begrijpen valt, jij een totale leek zijnde op dat gebied.

Ik hoor soms zeggen dat heel wat van mijn teksten moeilijk toegankelijk zijn; zo maar niet zonder al te veel inspanning begrepen kunnen worden; dat deze dus ook voor hen kakofonisch overkomen en ik dus geen klagen mag hebben over de muziek van na 23.00 uur op Klara.

Het is dus aan Klara en het is aan mij om hier iets aan te veranderen; om het melodieuze in mijn teksten te laten overheersen, om mijn lezers achter te laten met een blij gevoel en niet met een gedachte wat gebazel staat er nu.

En het is correct, als je wilt dat je gelezen wordt is het niet voor jezelf dat je moet schrijven, maar voor je lezer wil je geapprecieerd worden. Een vaste stelregel die ik nochtans durf verwaarlozen. Waarom dit is, waarom ik zo ben?

Ik vertrek van uit een vaag idee, zelfs een idee dat er geen is maar dat er een worden moet. En de angel ligt hier, in vele gevallen kom ik al schrijvend terecht waar ik nog nooit ben geweest en doe ik voor mezelf ontdekkingen die ik tracht zo helder mogelijk uit te werken, het nieuwe erin te beklemtonen om in de eerste plaats mezelf te overtuigen van de waarde ervan. Soms slaag ik er in en dan is er geen vuiltje aan de lucht, soms niet helemaal maar ik wens het toch te bewaren en het door te geven in de hoop dat het iemand anders vatten zou en in een zekere zin uitklaren.

Als ik dus gevoileerd op duik, kan het dat de voile er even zeer is voor mij als voor mijn lezer. Het is telkens een foto die ik neem uit twintig minuten tot een uur van mijn dag. Het gebeurt dus heel vlug en, eens de lengte, uitgedrukt in woorden, meen ik mijn doel bereikt te hebben.

Soms loopt het uit zoals gisteren – het had nog verder kunnen uitlopen – soms kom ik er amper toe, maar mijn geschrift moet af, het liefst voor het ontbijt, opdat van dan af mijn dag normaal zou kunnen verlopen. Eens het geschreven staat heeft mijn dag gebracht wat ik er van verwachtte. Het overige is een bonus, maar het gebeurt zelden dat ik er een in meer schrijf voor de volgende dag, neen ik wacht altijd, stoïsch, op wat de dag van morgen me brengen zal. Vandaag was het, het kakofonische in de muziek, van wat het morgen wordt heb ik nog niet het minste benul.

Ik reken, zoals Dante op de Muze. Er zijn weinig dagen dat ze me teleurstelt, ze is mijn goede moeder.

PS.

De zon stond van morgen op in het precieze oosten. Het punt dat ze gisteren om 17.15 bereikte of, het punt waarop de dag even lang is als de nacht. Ze is er dus al voorbij dankzij het schuiven van de aarde. Ze is thans op weg naar haar verste oostelijk punt, de aarde een voorbeeld van regelmaat zijnde. Of de aarde dit altijd geweest is gelooft de Bijbel niet, want lezen we, eens stond de zon een ganse dag stil, samen met de maan. Het was de dag dat Josuah’s leger streed tegen de Amorieten, de dag dat er meer Amorieten sneuvelden in een regen van brandende stenen, dan door het zwaard van de Israëlieten. Dit staat opgetekend in het boek van Josuah: 10, 11-14, de versregels die centraal staan - omwille van de regen van meteorieten - in het werk van Dr. Immanuel Velikovsky.