Wat ik weet van de Ugo in mij: hij is een arme man. Hij kan enkel schrijven over ‘zijn’ doen en laten, ‘zijn’ bevindingen, ‘zijn’ ontdekkingen - als het ontdekkingen zouden zijn - maar niet over deze van een andere man of vrouw. Hij zit vastgeroest in zich zelf en geraakt er niet los van; hij kan zich niet eens inbeelden, een totaal ander iemand te zijn. Dit is wat hem, wat me ontbreekt.

Ik ben te vol van mezelf zo dat ik enkel toegang krijg tot dit volle in mij, meer zelfs, nooit de gelegenheid ken om eens uit te zwerven in een ander leven, in een ander bestaan dan wie ik, op weinig na, bijna een eeuw lang al ben. Als ik, aan wat ik de laatste dagen geschreven heb, denk, dan ben Ik wie ik ben, nimmer, wie ik niet ben; dan ben ik waar ik ben, nimmer waar ik niet ben.

En toch, al dagen loop ik rond met de idee over een tocht in de bergen, een tocht die ik vroeger deed met Robert en Gustave, maar ik vind niet het elan om het te doen, om mijn rugzak klaar te maken, afscheid te nemen en met hen op stap te gaan.

Maar ook dan, een dag in laat augustus, zal zijn wat al geweest is, en niet het verhaal van iemand, totaal anders, naar een bergtop die hij niet kent, op een plaats waar hij nooit was.

Een Koestler zijn, een Hemingway: ‘an old man’ te zijn die een vis aan de haak heeft, zo groot als de boot waarin hij zit, een vis die hij vastbindt aan zijn boot; die aangevallen wordt door de haaien en, na dagen binnen vaart in de haven waar de jongen hem vindt, met van de vis nog enkel het geraamte dat overbleef. Maar een dergelijk verhaal is me niet gegeven, al heb ik ooit wel een poging gedaan, maar dan ging het om een verhaal voor kinderen.

Misschien moet ik trachten, een brief te schrijven aan een geliefde die ik verlaten heb om met vrienden een tocht te maken naar een bergtop, ergens in een ver land waar zij nog niet geweest is.

Een brief aan een geliefde die je node hebt achtergelaten en nu wacht op jou en die je gezegd heeft, toen je haar verliet, dat ze wist dat je klimmen ging, dat ze wist dat je het niet laten kon, maar dat zij ook jou niet laten kon, en, had ze nog gezegd als je dan toch gaat klimmen, wees voorzichtig, en kom terug tot mij, weet dat ik je even nodig heb als jij de bergen nodig hebt, meer zelfs.

En hij vertelt haar, in zijn brief, hoe hij, met Robert en Gustave, na een tocht van uren de cabane heeft bereikt en in de avond, hij zich afgezonderd heeft om haar te schrijven. Haar te zeggen hoe lief hij haar had en dat ze daar aanwezig was, aan de andere kant van de tafel waar hij zat, haar gezicht verlicht door het kaarslicht op de tafel tussen hen. En hij meende dat hij haar raken kon zoals ze daar zat, haar vochtige lippen raken kon, haar mond om te kussen, en haar blik die hem doorboorde.

Hoe duidelijk hij haar zag terwijl hij schreef over hoe de tocht naar de cabane was geweest, van in de vroege morgen als hij de kamer had verlaten, de rugzak had opgenomen en buiten was gekomen in het eerste vale licht en de frisheid, de versheid van de lucht hem overviel en hij dacht aan haar en aan het warme bed onder de lakens waar ze nu was, naakt, uitgestrekt, de ogen dicht met de leegte die hij liet naast haar.

Hij wist zo goed hoe het was als hij bij haar lag in de morgen, even naakt, en haar lichaam voelde tegen hem aan en hij haar raken kon, haar betasten kon, zijn hand glijdend over haar rug, naar haar dijen toe en zij zich omkeren zou en zij zich vastkleven zou aan hem en hij haar houden zou zoals hij haar nimmer gehouden had omdat het nu in zijn gedachten was dat hij haar hield.

En nu, terugdenkend aan de weg die ze zo vroeg in de morgen hadden afgelegd, eens aangekomen in ‘la plaine de la Lé’, de vlakte tussen twee bergen in, die ze niet kende, maar hij zou er komen met haar en samen zouden ze de weg volgen die hij in de eerste uren van de dag had gevolgd met Robert en Gustave; een weg, eerst licht stijgend naar een kleine cabane toe op de resten van de moreen en dan verder, in de flank van de berg gedurende uren, om aan te komen waar de gletsjer eindigde, of was het waar hij begon. En dan die lange weg over de gletsjer, over die onmetelijke ijsvlakte, hij bijwijlen denkend een arend te zijn en hen zag gaan, drie stippen in de oneindigheid van sneeuw en ijs. Steeds maar stijgend en ze niet spraken tot elkaar, ieder van hen  weg in  gedachten. En hij nog steeds denkend aan haar ondanks sneeuw en ijs en het grote, helle licht, en luisterend naar het gekraak van het ijs onder de voeten, een zaligheid, zoals hij het altijd geweten had als hij er was, hij nog steeds denkend aan haar warme lichaam in het bed met de lege plaats naast haar.

Hij zou er terugkomen met haar opat zij ook dat gevoel zou kennen van de wandeling over het ijs, het gezang van het water in de kloven in het ijs, sommige heel smal andere wat breder waar ze over moesten, licht stijgend nog altijd. Hoe goed hij zich hier voelde, alsof de puurheid van de lucht en het geluid van hun stappen, een soort drug was die hen benevelde. Een lange, lange tocht was het, de rugzak heel zwaar op de schouders en ze hoger en hoger stegen, om dan het punt te bereiken waar het ijs zich ankerde in de vaste aarde, die geen aarde was maar een helling losliggende stenen waar ze over moesten, bijna op handen en voeten om zich recht te houden, de lange helling op, om moe, en hij buiten adem bijna, aan te komen in het zicht van de cabane, verrukt er te zijn en neer te zitten even alvorens binnen te gaan.

Hij kende deze tocht, hij kende deze cabane, hij was er zo dikwijls al geweest en hij wou dat zij die ook kennen zou. Daarom ook dat hij niet wachten kon het haar te zeggen en hij haar schreef, ook om zoveel andere redenen, hij haar schreef, ook omdat hij haar zeggen wou, nu hij haar zo dicht bij hem voelde dat hij haar lief had, meer lief had hier dan thuis, waarom wist hij niet,  maar ze zat daar voor hem, kijkend hoe hij schreef en wat hij schreef, de woorden volgend die hij neerzette in zijn mooiste geschrift, bladzijden ver tot hij even ophield.

Terwijl hij neerzat, alleen, in de hoek van de cabane, in een krans van licht, over zijn blad gebogen en hij haar nog heel wat zeggen wou. Ook, omdat hij niet wist wat de dag hem brengen zou, morgen bij hun vertrek en de uren erna, maar hij toch nog vastleggen wou, hic et nunc, in zijn laatste woorden, hoe zeer ze zijn geliefde was en hoe hij haar miste. En hoe hij haar missen zou, morgen als hij klimmen zou, met Robert en Gustave die ze kende en waarop ze vertrouwen moest zoals hij op hen vertrouwde. Hij aan haar denken zou als hij in de rotswand hing en niemand die het weten zou dat hij er was met haar in hem. Hij wist hoe het was, welk gevoel het hem gaf, de koord die hen aan elkaar gebonden hield, Robert hoog boven hem en Gustave onder hem vorderend naar de top toe. Hij kende dit zo goed, zoals hij haar lichaam kende, haar tederheid naar hem toe en de verlossing die ze was als hij haar hield in zijn armen om keer op keer te sterven in haar.

Hij zou de brief laten bij de ‘gardien’ van de cabane. Hij zou hem vragen deze te bewaren tot hij terugkeren zou. Je weet maar nooit had hij gezegd, zelfs al weet ik, dat er niets gebeuren zal dat niet moet gebeuren. Maar je weet maar nooit.