Ik weet dat ik daar zo-even, een avontuurlijke, zich eerder ver in de tijd situerende tekst heb ingelogd. Een geschrift dat, had ik de versie genomen, niet van de King James’ Bijbel, maar deze van ‘la Biblia de Jerusalen’, ik zou gelezen hebben: ‘YO SOY EL QUE SOY’ in plaats van ‘I AM THAT I AM’, de naam waarmede Yahweh wou gekend worden, wat dan misschien iets helderder en beter aanvaardbaar zou overgekomen zijn; dan toch voor mij, hoewel even enigmatisch.

Maar de idee om over die passage te schrijven was ontstaan omdat ik plots het gevoel kende dat die fameuze zin, in hoofdletters geschreven in de King James, centraal stond in de Bijbelboeken als een hoogtepunt, of zelfs, ‘het’ hoogtepunt in het Oude Testament.

Dat het zelfs centraler stond dan de uittocht uit Egypte die een gevolg was van de Tien Plagen.

Een hoogtepunt, althans volgens mij – ik heb deze bemerking nergens anders gelezen of ontmoet! – omdat die zin van vijf woorden totaal overbodig was, gezien in het volgende vers 15, de naam, en ik ga verder in de Spaanse versie, nu teder wordt, vertrouwelijk en liefhebbend:

‘Diras a los Israelitos: Yahveh, el Dios de vuestros padres, el Dios de Abraham, el Dios de Isaac, y el Dios de Jacob, me ha enviado a vosotros…’.

Of, zeg hen dat het Yahweh is, deze van uw voorvaderen die me tot jullie zendt. Mozes kende dus duidelijk de naam van wie hem naar zijn broeders, de Israëlieten stuurde.

De woorden die ik zo-even inlogde (17 maart ongeveer 07,00), zijn nu ik dit hier schrijf nog warm, komen pas uit de oven van mijn geest, en ik schrijf al verder op een zelfde elan, maar met een zweem van spijt, deze versregels 14 en 15 uit hoofdstuk 3, te hebben aangehaald, omdat ik vermoed dat er onder jullie zijn die helemaal niet vertrouwd zijn met deze passage uit het Boek Exodus.

Trouwens ik denk dat er weinige zijn bij wie regel 15 overkomt als een precisering van regel 14 en dat: ‘I AM THAT I AM’, gemakkelijk had kunnen verzwegen worden. En toch gebeurde het niet. Waarom?

Omdat de man, de scribe, iets belangrijks mededelen wou aan Mozes; omdat hij hem vertellen wou, dat de Stem in feite niet te scheiden was, noch van de brandende struik, die onaangetast bleef als struik, noch van de plaats waar Mozes stond, dat heilige grond was, grond die Hij ook was, omdat Hij het Universum was. En van dat bestaande, van dat zijnde, kon Hij zeggen: IK BEN.

Het antwoord van 14 reikt veel dieper, is een ontboezeming van de scribe, die duidelijk stellen wil dat Yahweh en Universum, één en ondeelbaar zijn. Spinoza wist dit ook.

Was het dit dat onze geïnspireerde scribe voelde opborrelen uit hem, of was het maar een spel dat hij spelen wilde met Mozes. We zullen het nimmer weten, we kunnen enkel gissen; maar regel 14 staat er niet voor niets, hij heeft zijn reden.