Ik vond het in de Sterrengids: de planeet in het zuidoosten, als ik de gordijnen open schuif, is nog altijd Mars, de schijnbaar onbeweeglijke; ook Saturnus moet er staan, zegt mijn Sterrengids, maar Saturnus zie ik niet.

Het beeld, een kleine schittering, amper zichtbaar in de morgenlucht, moet de aanzet voor mijn blog, een kosmische tint meegeven, een diepere, rijkere ondergrond aan wat ik vertellen ga en aan wat zal overblijven van mijn dag, later als ik er niet meer zal zijn. Want het gebeurt nu al dat ik een maand, een week, zelfs een dag later, niet meer weet wat ik heb achtergelaten en wat me gedurende een fractie leven, op een bepaald moment, een korte tijd heeft bezig gehouden.

Zo, het is met de planeten dat ik mijn dag begin en, onmiddellijk met de gedachte die me plots als ik aan het schrijven ben, lijk een aalscholver in de vijver, te binnen valt:

Je bent niet veel meer, als je op hoge leeftijd gekomen bent;  je bent, zoals een oude halfvergane drukpers, afgeschreven; je hebt je leven gehad en wat je nu nog doet zijn maar wat schermutselingen, wat achterhoede gevechten. Maar houd het nog een tijdje, zoals het er naar uitziet is je leven een opeenvolging van korte gesprekken met jezelf geworden, wat er tussenin gebeurt hoeft geen aandacht, mag vergeten worden, kan enkel vermoed worden. Voor sommigen zijn het de foto’s, genomen met hun smartphone en op facebook geplaatst, bij jou zijn het maar wat impressies in woorden neergezet. Is er een verschil? Welnee, alles, woord of foto, wordt het voorbije en wat voorbij is heeft zich opgelost in wat van het nu-ogenblik is, en via deze nu-ogenblikken mee gevoerd de dagen in. Elke dag een laagje woorden zijnde, gebundeld per jaar, niets meer dan wat de natuur erover bewaart, een jaarring in de stam van een boom, dit tot de boom vergaat. Aldus fungeren je blogs als jaarringen, ze zullen er voor instaan, dat nagegaan kan worden hoe je jaar verliep en hoe je boom zich in de loop der jaren heeft gevormd. Of dan toch als iemand die zich recht heeft gehouden met woorden en zinnen, met paragrafen. Ze zullen evenwel niets, of dan toch heel weinig, vertellen over het volumineuze dagelijkse waarin je verwikkeld geraakte of waarmede je werd geconfronteerd. Wel zullen worden blootgelegd de vele, uiteenlopende gedachten, die je overspoeld hebben en die hun bezinksel hebben nagelaten. En wat is het dat we willen overhouden: de gedachten of de gebeurtenissen die de gedachten hebben gegenereerd?

En dit wordt, na alles wat gezegd werd, de dag van de dagdroom:

Ik ben een paar dagen al, terug begaan, waar ik het zelden over gehad heb, met de Bank die me als een tweede en goede moeder heeft opgenomen in haar schoot, die me voor een deel gevormd heeft – ook opdat ik dagelijks een blog zou schrijven – die me gevoed heeft, me in een zekere mate, in leven gehouden heeft. Als dusdanig maakt ze onmiskenbaar deel uit van mijn ‘roots’. Ik vraag me af, of zij, als moeder van haar kinderen, zich ook niet zou willen ontfermen over het voortbestaan van mijn blogs?

Ik heb altijd gezien met welke zorg het jaarverslag werd en wordt uitgebracht; hoe, ‘Connect, het personeelsblad, wordt uitgebracht; hoe, dichterbij, verrassend – de lay out ervan - ‘ART WORK’ dat ik ontving, als zoon op leeftijd van de Bank, tot stand is gekomen. Ik denk dat er in de Bank, naast tal van andere meesters ook meesterdrukkers aanwezig zijn die kennis hebben van presentatie, aard van papier en te gebruiken lettertype. Ik weet dus dat ik bij hen in goede handen zou zijn, maar er is een maar: Mij nemende engageren ze de naam van de Bank en of mijn werk die naam waardig is blijft een groot vraagteken.

Ik droom hier niet verder, dagdromen hebben te veel de geur van wensen die niet vervuld zullen worden. Ik betwijfel trouwens of ooit iemand in de Bank, hierbij betrokken, deze blog ooit lezen zal. Het was dus maar een dag droom om vlug te vergeten, zoals de droom waaruit ik deze morgen uit mijn slaap werd gewekt en die ik onmiddellijk daarna vergeten ben.

Meer was deze droom niet en meer zal deze droom niet worden. Nog iets dat ik jullie vraag me te willen vergeven. Ik ben, schrijvend, een eenzaam mens, (geruststellend) getekend door het gevoel dat de dood dichter komt. Maar, zegt George Steiner: ‘La mort, je le sens, sera chose intéressante[1]

[1] George Steiner: ‘Les Logocrates’. Essais et Philosophie L’Herne, 2003. Traduit de l’anglais par Pierre-Emmanuel Dauzat : ‘Les sociétés de consommation et les utopies égalitaires ont essayé de nous le faire oublier. Pour ma part, cela m’a toujours paru évident. La mort, je le sens, sera chose intéressante. Ce n’est pas un intérêt, je le crains, à partager’. (pag.182).