In feite is er, wat mijn blogs van 13 en 14 maart betreft, en het was me totaal ontgaan, is er één kunstenaar, Bob Verschueren, qui  tout humble, het hoofd buigt voor het ‘beeldhouw’-werk van de natuur en zich gelukkig voelt met een paar ontbladerde takken op te hangen tegen de wand, hun schaduwlijnen de weerspiegeling zijnde van het leven dat ze nog innerlijk dragen. Of het nu echte takken zijn of in brons nagemaakt, er zit schoonheid in, omdat alles in de natuur, ook het meest bevreemdende, eenvoud en schoonheid uitstraalt, want, het draagt in zich het kosmische, het onvergankelijke, het eeuwige.

Ik die zo uitkijk naar alles wat de natuur is, de schoonheid van een paar bronzen takken, natuurgetrouw nagebootst, ontging me. Ik klop me op de borst, mea culpa. Vergeleken bij het andere werk, is het toonaangevend, is het baanbrekend. Zegt het me heel wat over de man die het aangedurfd heeft te zeggen: kijk dit is van de natuur, dit overstijgt elk beeldhouwwerk dat ik zou kunnen maken, dit is van een totaal andere wezenheid. Ik, als kunstenaar, vermag slechts het, met heel veel respect, na te maken.

Het is een werk dat ook leeft in zijn schaduwen voor iemand die er aan voorbijgaat; een verwijzing naar wat de natuur vermag in haar veelzeggende simpelheid, on-gesofistikeerdheid, gaande in de richting die, ik denk, de kunst van de toekomst gaan moet, omdat het de mens terugleidt naar zijn roots, naar zijn oorsprong: ‘a thing of beauty is a thing of hubleness’.

Maar ik, ben ik humble, ben ik nederig, als ik schrijf, als ik maar blijf vetellen over wat me beroert alsof ik het maar in woorden hoef vast te leggen opdat alles zou zijn wat ik denk?

Ik ben niets meer dan een zoeker, iemand die wil vinden wat hij zoekt zelfs al weet hij niet naar wat hij op zoek is, een contradictie waar hij geen andere uitweg voor weet dan verder te gaan op de weg die hij, nu al meer dan zeven jaar geleden, is ingeslagen. Wat er misschien op wijst dat het beter ware dat hij een sabbatjaar inlassen zou om zich te herbronnen, om nieuwe ideeën op te doen; om in te zien misschien dat uiteindelijk, zoals T.S. Eliot het zo goed wist: ‘the only wisdom we can hope to acquire is humility’, ‘humlility’, zegt hij, ‘is endless’.

Hoewel je er niet moet in overdrijven; hoewel je je man moet staan, zeggen wat op je lever ligt, vooral dan als het kunst betreft en het soms te zwaar wordt om je eigen mening geborgen te houden, toe te zien en de mond te houden. Wat dan ook geen oplossing is.

Bij dit alles echter, wat je ook zegt of doet, je weet dat je maar een deeltje van de waarheid, als die er ooit zou zijn, benadert, dat de zekerheid die je etaleert, maar schijnbaar is en dat hierin je nederigheid schuilt. Dat het je er alleen maar om doen is, armslag te geven aan de geest in jou; dat je je pas goed voelt als de geest in jou zich roeren kan, zich roeren mag, zich tonen mag.

Wat je schrijft – en je zegde dit voorzeker al – komt niet uit de aarde maar uit de luchten, waar je overleden vrienden-kameraden zijn. Het zijn zij die je beroeren, het is op hun niveau dat je je stem wilt laten horen.

Het weze hen en jou vergeven als je te ver zou gaan in je betoog.