In een gesprek, over een onlangs overleden vriend die we beiden missen, de vraag die we ons onvermijdelijk stelden, of hij nu nog onder ons is.

Heel wat wordt er gezegd en geschreven over de reële betekenis van de dood, of erna nog leven is, een vraag waarop we eeuwen al een antwoord zoeken.

Ik denk dat we naderen, heb ik gezegd. Ik denk dat we het ooit eens, met grote zekerheid, zullen weten dat het verschil tussen leven en dood flinterdun is en we in staat zullen zijn – en dit wordt een totaal andere wereld – te blijven communiceren met de overledenen. Maar dit zal tijd vergen, dit is wat de evolutie die verder loopt, verwezenlijken zal in de geest van de mens: de vervollediging van zijn bewustzijn dat andere meer gesofistikeerde domeinen zal bestrijken, deze van wat is achter de dingen.

Zoals de tuner, de zaktelefoon, welke ook, de klanken ontvangt uit de luchten, zo zal onze geest ‘ooit’ in staat zijn de klanken te ontvangen van de overledenen, niet noodzakelijk in woorden, maar onder een of andere vorm, zal er een wezenlijk contact plaats kunnen vinden. Vraag me niet hoe, maar het ligt in de lijn van wat ik verwacht dat er in de loop van de komende eeuwen, de komende millennia gebeuren zal.

Noem dit wishful thinking, noem dit hoe of wat je ook wilt, maar volgens mij, het staat in de sterren geschreven, omdat al wat is evolutie is, beweging is, er enkel dit bewegen is. Niets is stabiel, van het allerkleinste tot het maximaal grootste, alles beweegt en alles beweegt naar een steeds maar grotere complexiteit toe. Wat we nu al, dag na dag, kunnen vaststellen.

Want deze evolutie grijpt niet enkel aan de oppervlakte plaats, maar ook in de diepte van het zijn. Het leven zal meer en meer, dankzij de evolutie-impulsen waaraan de Kosmos, het ‘Universum-in-beweging’, onderhevig is, geleefd worden in de diepte.

Het kan niet dat de mens ter plaatse zou blijven trappelen. Hij ook wordt gegrepen door deze impulsen, die hij zal ondergaan, geleidelijk, in een tijdloze omgeving, in het ruime niemandsland van de geest.

Duidelijk zal worden dat de dood een overgang is, een terug keren naar het leven dat we al kenden vóór de geboorte en, het is tezelfdertijd het leven zelf dat zichzelf ontdekken zal, meer en meer, laag na laag.

Of hoe kan ik het anders zeggen: herbeginnen bovenaan, om uit te komen waar ik eindig in mijn paragraaf juist hiervoor?

Ik noem dit geen boude uitspraak meer, ik noem dit een visie die toekomst worden zal.

Sprekend over de vriend die niet meer hier is, hadden we beiden het gevoel dat hij mee luisterde, dat hij knikte, dat hij glimlachte alsof hij bevestigen wilde dat hij er nog steeds was, dat we hem zeker niet mochten afschrijven.

We kunnen of mogen deze gevoelens niet uitschakelen, ze zijn het prille begin van iets dat in de pijplijn zit, iets dat geleidelijk aan komende is. Gevoelens die we niet zouden kennen, waren ze er niet als voorgevoelens van iets dat komende is.

Er zijn volkeren die zich niet onledig hebben gehouden met wat wij beschaving noemen, maar zich ontwikkeld hebben in een totaal andere richting, volkeren voor wie de dood een totaal andere betekenis heeft, voor wie de dood niet deze heeft die wij er geneigd zijn aan te geven, zijnde het einde. Wij werden afgeleid, wat de betekenis van de dood betreft, maar we beginnen te beseffen dat we op een zijspoor zijn terecht gekomen en we reageren.

Wat we nodig hebben is vertrouwen, is weten dat we niet in de steek worden gelaten door de diep reikende beweging in het Universum. We komen er, ons geduldig-zijn heeft een oorzaak: is ons weten.