Ondanks het feit dat ik er in geslaagd ben geen enkele dag over te slaan is het vertrouwen in mezelf heel laag gebleven; is er de vrees dat er een dag komt dat ik niet meer in staat zal zijn een blog te schrijven en, al heb ik er een gans etmaal voor ter beschikking, toch is het zo dat ik het liefst, vóór het licht opkomt, wens ermee klaar te komen.

Het is dus de vrees van het niet slagen die ik elke dag zo vlug mogelijk wens te overwinnen om mijn dag onbezorgd te kunnen doorbrengen. Een andere reden is er niet, een blog is voor mij iets dat los staat van de dag, dat een afzonderlijk gebeuren is, een bevalling die moet plaats vinden, pas daarna kan en mag de dag beginnen.

Zo ben ik ingesteld, zo ben ik geworden, de man en deze van zijn blog. En, in wat ik schrijf ligt een gans leven geborgen. Er is geen woord dat geen binding heeft met al wat is voorafgegaan en evenveel met alles wat nog komen kan. Geen feit in mijn leven is er, geen herinnering aan wie of wat ook dat niet elke dag in mijn woorden sluipt. Mijn blog is aldus, wat er ook moge staan, een hologram van de totaliteit van wie ik ben en was, en het is de totaliteit van wie ik ben en was en hoopte te zijn die schrijft.

Ik geef degene die schrijft een andere naam om aan te tonen dat er naast en in mij nog een ander iemand aanwezig is. Pas als ik me ervan bevrijd heb, als ik hem op de achtergrond houden kan, lukt het me een gewoon leven te leiden, zijnde een persoon die niet wenst te schrijven, die er geen nood aan heeft, die normaal wil opstaan in de morgen en doen wat hij wenst te doen, meer niet.

Ik denk dat elke schrijver, elke kunstenaar die gespletenheid kent. En het gebeurde die avond over het Hof van assisen, dat in mijn gesprek die persoon op de achtergrond, is opgedoken en gesproken heeft. Gezegd heeft dat hij in zich de inzet en alle elementen aanwezig voelde van iets groots, iets dat nog niet bestond, zelfs nog niet werd gedacht, dat hij verwezenlijken wou. Iets uitzonderlijks dat er, zegde hij, in potentie al was, maar dat hij nog niet wist hoe het te verwoorden.

Ik realiseerde me pas de volgende dag, dat het uitgesproken was geweest, dat die iemand in mij, in zijn overmoed, het gezegd had. Hij wil altijd meer, de schrijver van de blogs, hij voelt zich bij momenten onuitputtelijk in zijn dromen. Hij vertoeft dan op een aarde boven de aarde zwevend, een eiland zoals dit van Dali drijvend in de luchten.

Hij is zelfs zo overtuigend dat hij me soms meesleept en dat ik hem geloven ga, dat ik me ga vereenzelvigen met hem, wat gevaarlijk is want het zijn dromen die ons in de ban houden.

Het is een kunst tevreden te zijn met wat de dag je biedt. En toch laten we ons verleiden, dromen we steeds van meer en beter. We willen keer op keer de aarde zien weg schuiven onder ons en zijn wie we nimmer kunnen zijn omdat het te veel is dat we vragen. We mikken te hoog, we zijn niet tevreden met wat we hebben, met het gevolg, dat in vele gevallen de ontgoocheling op ons wacht om de hoek.

Het is en blijft een vreemde bedoening een Faust te willen zijn, het menselijke in ons te willen overstijgen, te zijn wat enkel de goden vermogen, een wolk van mogelijkheden te willen binnen gaan om er te gaan wonen.

Het is te veel gevraagd en toch, toch blijven we maar aandringen.