Er gaat niets boven een gesprek met een vriend die nu en dan je blogs leest. Die erover meer weten wilt, hoe je geschrift ontstaat en hoe het mogelijk is dat je er elke dag in slaagt het te doen.

In feite, is een dergelijk gesprek maar een gewoon iets, ware er niet de sfeer, de plaats, de wolk van stemmen waarin het gesprek plaats vond; ware er niet de vele omstandigheden die er een warmte, een innigheid, een ruime vertrouwdheid aan mee gaven dat het gesprek anders niet zou gekend hebben.

Het kwam na een voordracht met het onderwerp, ‘het Hof van Assisen’. Het ging ook over de waarde van de twaalf gezworenen in de huidige context van het vele mediagebeuren er omheen, en of deze jury nog vrij, louter op basis van de gegevens van het proces dat gevoerd werd, beslissen kon en dus de vraag of deze jury nog behouden kon blijven.

Dit was een deel van de avond, maar daarna, werd uitzonderlijk, in een kleine ruimte aan de aanwezigen, een drink aangeboden, een glas donkerrode wijn, uitgeschonken, even uitzonderlijk, door een vriend uit verre tijden. Een wijn die bij de eerste dronk was als fluweel in de mond en die, na een tweede dronk, de geest in jou, heel licht, amper voelbaar, benevelde en een rijkdom aan gevoelens opende in jou.

Je weet het voldoende, veel is er, op een avond zoals deze niet nodig. Je voelt het, je bloeit open dankzij de wijn en dankzij de sfeer, de stemmen van de aanwezigen onder elkaar. Je maakte dit zo dikwijls al mee met vrienden en nu, deze naast jou, ook met een glas wijn in de hand en met de smaak van de wijn na de tweede dronk in de mond, die je spreekt en je vragen stelt.

En van dat ogenblik zit je met hem in een geroezemoes  van de genodigden die allen wat te zeggen hebben over wat de voordracht was en hoe ze erop reageren. En het is alsof je met je vriend op een eiland, gelegen in een zee van stemmen bent als je hem vertelt hoe je er in slaagt, hoe je uit een eerste zin vijfhonderd woorden haalt om ergens aan te komen waar je in de verste verte niet had aan gedacht toen je begon.

En de zuiderzon in de wijn en de spirit erin helpende – er wordt bij geschonken – ontstaat er een roes in jou en in hem en je bent dichter tot elkaar dan je ooit was. En hij ziet en voelt wat leeft in jou en ik zie wat hij voelt en leeft in hem en hij je vertelt over Paul Van Bendegem en het wondere boek dat hij schreef over zijn verhouding met zijn stad, die Gent is. En de wijn en de vele stemmen geven er een warmte aan, geven er dat deel aan dat van het mysterie van het leven is, een klemtoon, een aroma. Je kent dit aroma, je had in je leven heel wat dergelijke gesprekken met andere vrienden van jou, en je weet, terwijl je spreekt dat je hierover later schrijven zult, dat je dit momentum vastleggen wilt in een foto van woorden, al weet je nog niet hoe.

Zo, hoe leven we op dergelijke momenten? Momenten klaar en duidelijk van de geest, de donkere fluwelen wijn helpende, sprekende voluit over wat is en wat niet is, zelfs over wie je bent en wie je niet bent en, hij je sprekend over de man die Van Bentegem is, en hoe hij die man in zijn hart draagt. En je ziet Van Bentegems beeld voor jou, zijn haren, zijn baard, onverzorgd, maar rijk aan ideeën, en het zijn deze waar het op aan komt, het overige larie zijnde wat hem betreft.

Achteraf, je bent thuis, je bent terug de persoon die je waart toen je vertrokken bent, maar de warmte, de echtheid, de volheid van het gesprek is over gebleven: de echo waarin je je spiegelen gaat.

Een momentopname die je met beide handen gegrepen hebt, om vast te houden, voor een tijdje nog.