Het is, meestal, in de morgen dat het gebeurt. Dat ik uit de nevels van de nacht de woorden vind waarmee ik kan aanvangen. Soms heb ik een gans betoog dat klaar ligt om te worden opgetekend, soms heb ik, zoals vandaag, niet veel. Ik zit er dan maar, omgeven door mijn boeken, wachtende op een eerste teken. Feitelijk was het de planeet Mars die verder is opgeschoven naar het oosten toe en een andere planeet, Saturnus of Jupiter, ik moet het opzoeken, die nu op de plaats staat waar de dagen ervoor Mars nog stond.

Is dit belangrijk? Helemaal niet, ware het niet dat het een poging is om via de planeten, de kosmos binnen te gaan en te komen tot wat nog nooit gezegd werd en, werd het al gezegd dan toch niet op de wijze dat ik het zeggen wil: het beleven van ‘het’ moment dat eens komen zal.

Je denkt het toch, je verwacht het toch.

Je hebt al veel geschreven in je leven, je hebt al dikwijls gedacht, dit is het, hieruit moet ik vertrekken om grote dingen te brengen, en het gebeurde soms, althans, je dacht dat het gebeurde, dat je klaar zou komen. Maar dergelijke momenten zijn zo schaars dat ze verloren gaan tussen de vele momenten dat je maar simpel mens bent en  niet veel meer. In feite weet je dat je nog altijd een huis aan het bouwen bent in de woestijn, zoals Khalil Gibran het voorstelt en dat je niet verder meer komen zult, nu je tijd bijna is opgebruikt. Maar je wanhoopt niet, je vraagt, zoals Rilke, nog enkele ‘südliche Tage’ om het gedicht te schrijven dat een Nobelprijs waardig is. Het is je betrachten hierin alles te consolideren wat het is, van het grote leven te zijn, open te bloeien lijk een lotusbloem aan de voet van de piramide van Cheops, waar je ooit stond wachtende op je geliefde, die, zo dacht je, opduiken zou uit de buik van de piramide. Een uiterst vreemde gedachte die niet te betrouwen was, maar je noteerde ze toch in je dagboek, precies omdat de gedachte zo intens was geweest, een zekerheid bijna dat het gebeuren zou.

Van vele reizen ben je teruggekeerd, maar niet van reizen die dromen waren. Reizen die waardevoller waren, omdat het geen één-dags-reizen waren, maar levensreizen die, voor je uit, plaatsvonden en waar je altijd heen kon, vooral als er niets te beleven viel, niets te vermelden was.

Het gedicht dat ik wil schrijven is het verhaal van die reis die ik nooit doen zal, naar een plaats die ik nooit kennen zal, in een tijd die niet die van mij zal zijn, een tijd buiten de tijd, in een lichaam buiten mijn lichaam. Je zult, wordt er verteld, er lange tijd aan werken, je zult zoeken hoe het te formuleren opdat het zich aanmelden zou als iets enig, iets dat nog niet van deze aarde was, maar van een aarde die nog komen moet als alles gezegd zal zijn en er toch nog dat ene gedicht kan aan toegevoegd worden, maar dan in hiërogliefen gebeiteld op een obelisk, zoals deze van Hatsjepsoet, om er te staan voor vele eeuwen, wie weet, tot het einde der tijden, als dit einde er ooit komen zou.

Je wenst niet zo heel veel, maar als je een wens doet wil je dat hij boven alle andere uitsteekt. Met deze obelisk ware echter alles volbracht, van uit het eindige naar het oneindige toe.