Heb ik na al die dagen van zeven volle jaren nog iets te zeggen dat ik nog niet zou gezegd, aangeraakt of gesuggereerd hebben? Ik betwijfel het. Zoals er niets nieuws is onder de zon, volgens de Ecclesiasticus, is er niet veel nieuws meer bij mij. Ik ben me er ten volle van bewust – ik had het er gisteren al over met woorden die ook bij mij vreemd overkwamen - en toch doe ik verder en herhaal ik me telkens in andere woorden.

Ik leef dus in de onbegrensde ruimte van de geest waar alles mogelijk is: droom die realiteit wordt en realiteit die droom kan zijn waarin ik mijn herinneringen vervormen kan en voorstellen als een nieuw herinneren, waarin ik weg wandelen kan in het landschap van schijnbaar onbenullige gebeurtenissen, die toch hun belang hebben of zullen hebben vroeg of laat.

Zoals onze primitieve(!) schilders op de achtergrond van hun doeken, droom-landschappen wisten te schilderen om meer intensiteit te geven aan hun onderwerp, er een begin van een verhaal aan toe te voegen en aan te tonen dat in hun verbeelden er ook een totaal andere wereld aanwezig was[1], zo ook wens ik telkens de aanwezigheid van het niet te verwoorden: ‘Ganz Andere’ van Horkheimer, in mijn teksten binnen te schuiven.

Aldus wil ik dit zeer conformistisch, kleinburgerlijk leven dat ik gekend heb, geaquarelleerd in al zijn dagelijks gebeuren, bemeubelen met de dingen die ik niet bezat, herbeleven wat geweest is en dit herbeleven schuiven in en over wat ik wenste dat er zou geweest zijn.

Wil ik dat de muren van de woning die ik betrek zich openen zouden naar alle huizen die ik heb bewoond, naar alle plaatsen waar ik ben geweest en naar alle tijden die ik heb gekend; wil ik alle blanke vlekken kunnen invullen, nu ik heel goed weet dat in mijn lichaam – het kraakt als ik opsta - de krachten aan het minderen zijn, en dat deze afname enkel gecompenseerd kan worden door een grotere activiteit van geest.

Soms lukt het me, soms niet, maar de tijd van ledigheid wil ik niet kennen. De schrijver in mij heeft nu dagelijks, een ander gevecht te leveren tegen die andere persoon in mij - onder meer deze van de vorige dag - die me ontmoedigen wil, die me voortdurend wijst op het steriele van mijn denkpatroon.

Maar ik, wie die ‘ik’ ook moge zijn, houd vol.

Onderaan de titel van het tijdschrift ‘Le troisième Millénaire’ - waarop ik van het eerste nummer af ben geabonneerd geweest tot jaren erna, en dat me nu nog altijd, via zijn mails terughalen wil,  staat er te lezen, gedrukt in kleine letters, opdat het, wellicht niet te opvallend zou zijn: ‘de l‘homme en devenir’, over de mens in wording.

En zo zie ik het ook - en hier herhaal ik me zeker - de schepping is amper begonnen, ze heeft het punt bereikt dat ze nu, wat het spiritueel effect ervan, dwars doorheen de mens verder loopt. Hij, de mens – deze die zich kosmisch verbonden voelt - wordt verder geschapen, ondergaat een verfijning in zijn kennen, een verfijning die misschien nog niet duidelijk merkbaar is, maar die hem onvermijdelijk altijd verder voeren zal op de weg naar het intenser ‘zijn’.

Het is de enige weg die er voor ons te volgen is deze van het meer zijn en het minder hebben.