Hij is aangekomen op een lege plaats, waar hij met moeite nog staande blijft omdat er geen nieuwe gedachten meer te wachten liggen. Hij, en een leegte waar er niets te halen valt, niets te bekennen of te ontkennen. Een boomwortel die op wat regen wacht en verdorren zal als het niet vlug gebeuren zal.

Niet meer wetende hoe hij ademen moet, alsof hij niet meer te bestaan had, niet meer te zijn hoe hij gisteren was en de dagen ervoor. Hij niet zeker was dat hij het wel was en niet een ander.

De man, dacht hij, die heel wat te verbergen had en meer nog te verzwijgen, omdat hij afgehandeld, afgeschreven was en niets meer te verwachten had, noch van hier noch van ginds waar de zeeën zijn, de bergen zijn, de dalen en de heuvels, al wat is van jeugd en ouderdom, het de ruïnes van de stilte zijn.

Met boeken die hij nooit las, het de andere was die ze las, maar die hij toch doorbladeren bleef als er de openheid  van dagen was.

Hij nu uitgesloten en neergehaald door tijd en omstandigheid; hij niet meer opstaan wou, hij geen regen nodig had, alles al te laat dacht hij.

Hij weet dit allemaal, hij is ermee opgegroeid en hij het nu openspreiden wil omdat erin geen heil meer; geen keren om er weer te zijn zoals hij er ooit is geweest: gelouterd en gebrandmerkt door wat hij er zag en hoe het aanvoelde er te zijn.

Hij niets afweet van wat afkomt op hem, maar hij vermoeden kan dat het zonder hulp zal zijn naar het einde toe, tot het teken op de weg waar verder gaan niet meer mogelijk is.

Hij niets meer te verklaren heeft dat hij zeggen wil; hij het meenemen zal omdat het niet te zeggen is. Omdat, wat hij ook geschreven heeft, niet past, niet is geschikt om in boeken vermeld te staan, omdat het zich niet aansluit bij wat van de wereld is vandaag. Hij dus beter zwijgen gaat en zich verbergen, een slak gedoken in haar schelp.

Hij niet meer het hoofd verheffen zal; hij weg zal gaan, zoals hij gekomen is, een woord, een zin, een naam die geschrapt zal worden, en het is, denkt hij nog, het is tijd, zo dat het gebeuren moge.

Hij zich wegtrekt uit de dagen, het is voor hem te laat nog om van het woord te zijn. Van de slaap wil hij zijn en niet meer op te staan, morgen niet en overmorgen evenmin.

Zo is hij vandaag. Hij erkent zich zelve niet.

Zo, hij is het niet die dit geschreven heeft, al had het wel gekund dat hij het was, want hij kan er zich in terugvinden, vanmorgen toch. Te vele stemmen waren er opdat hij de juiste stem eruit, beluisterd zou hebben.

Hij zelf zal houden wat er staat, zelfs indien onsamenhangend, opdat geweten zou hoe de morgen ooit was, toen hij een ander was.