Ik droom nog altijd van plaatsen die ik bezoeken, die ik kennen wil; ik  droom van dingen die ik schrijven wil en van andere die ik herschrijven wil. Er is niets verkeerd aan, maar het houdt me bezig als ik niets ervan realiseer, en er me rekenschap van geef dat het in de toekomst zo zal blijven en misschien nog verergeren zal. Dit is een vaststelling die niet zo gemakkelijk weg te denken is. Je blijft ermee geconfronteerd, als je niet inslapen kunt, of midden in de nacht als je wakker komt.

Hoe reageer je hierop als je vaststelt dat je dromen buiten je mogelijkheden liggen en dat het beter ware deze voor eens en altijd te begraven opdat ze het daglicht niet meer zouden zien.

Maar zo eenvoudig is dit nu ook niet. Er blijven flarden van hangen in je handelingen, in je gedachten. Je geraakt er niet van verlost, ze zwellen zelfs aan lijk bloemknoppen die zich openen zullen voor de lente er is. Trouwens, hoe kun je leven zonder dromen, hoe te leven als je je niet voor enkele ogenblikken afzonderen kunt in een virtuele wereld waar je omgeven bent met onbeperkte vooruitzichten?

Hoe is het dat ik me gedragen moet?

Ik doe maar alsof alles de perfectie is, alsof er niets is dat anders kon en dat wat is, voldoende is om niet te sterven. En ook, wat belangrijk is, weten dat wat is, niet anders zijn kon dan wat en hoe het is. Ik leg me er bij neer. Hoe dramatisch, hoe rooskleurig ook, er is wat is. De dag opent zich en ik loop er door zoals ik het gewoon ben geworden, zelfs al verwacht ik, van uit de verste verte als van om de hoek, een verrassing die heel wat wijzigen zou. Maar die komt maar niet en zal nimmer komen.

Al blijft het moeilijk dit te geloven, het is zo en het is niet anders.

Dit is een morgen om te vergeten, hij wordt neergezet in asgrauwe letters op droomloos papier, hij is niet te vermijden als het wintert en het licht niet lichtend is maar de kleur heeft van de letters die ik schrijf, wat nog mag, maar ook van de inhoud ervan, wat minder is.

Het is lijk het geblaf van honden tegen elkaar op. Ik zit erin gevangen, ik heb niets anders om me heen dan de lange stilte die erna komt en me aanstaart. Het is duidelijk, deze morgen had niet moeten komen, hij werd hier niet verwacht.

Ik ben later dan anders in de namiddag naar de vijver gereden, het water was een donker vlak. Ik werd er niet opgewacht door een vriend die zijn hand zou leggen op mijn schouder als we wandelen zouden onder de naakte bomen naar een moment van geluk, dat anders altijd o zo broos is. Ik heb er gewacht tot de schemer viel.

Ooit had ik het gevoel - maar dit was uitzonderlijk - dat die hand op mijn schouder deze van Dante was. Het was, toen ik in de nacht, in de heuvels van Toscane naar de sterren keek, nu al een tijd geleden.