En het gebeurt dat je valt op een zin van de theosoof, Rudolf Steiner in een autobiografie[1] over hem; een zeer veelzeggende zin voor de diepgelovige, op zijn manier,  die hij was:

Si l’homme existe au monde, ce n’est pas pour lui, mais pour la réalisation du plan divin.

De mens is hier op aarde enkel en alleen om het plan van God te verwezenlijken.

Men kan zo iets verwachten van een theosoof zoals Rudolf Steiner, maar ik zelf heb al gealludeerd op deze idee, hierbij niet specifiek God vermeldend maar dan toch dat de mens verweven zat in het kosmisch geheel dat het Universum is.

En dan zet ik nu een stap verder, namelijk – en dit is een stap van hier naar Mars - dat het Universum er is opdat de mens er zou kunnen zijn. Jacques Monod zou me hiervoor op de brandstapel brengen en wellicht heel wat andere VIP’s uit onze samenleving, schrijvers die ik ken of kende vooral. Maar, zeg me eens, waarom hoefde er een Universum – dit ook is geen nieuwigheid die ik verkondig – als er juist de aarde zou geweest zijn met haar zon en sterren, en miljarden andere aarden met andere zonnen met hun sterren. Dit alles in een enorme verweving tot in de kleinste deeltjes ervan, en een IETS dat dit alles samen in beweging, in leven houdt; waarom hoefde dit alles, als de mens er niet zou geweest zijn om er over te getuigen?

Wat Rudolf Steiner dan zegt kan omschreven worden: de mens is er niet als dusdanig, de mens is er omdat hij noodzakelijk was in het plan. Noodzakelijk om te zien wat er is van het Universum en om te zien wat er van is, het absoluut noodzakelijk is zich hierover vragen te stellen.

En ik ga verder: zich vragen stellen om te zien hoe alles geordend ligt – zijn smartphone is er het bewijs van – en aldus, als hij een wijs mens is, om te beginnen, meer en meer verwonderd te zijn over wat hij ziet en begrijpen kan.

En om deze verwondering is het om doen, enkel en alleen om deze verwondering. Opdat we met grote, open ogen zouden staren naar ‘wat’ ons verwonderd, en ons afvragen hoe het kan dat zo iets is, dat zo iets gepland kon worden, vertrekkende van het minimaalste deeltje ervan tot ‘the red clouds surrounding the Andromeda galaxy[2], tot het ontzaglijke van de miljarden sterrenstelsels die volgens Hubble en volgelingen, zich met hoge snelheid verwijderen.

Of hoeft het helemaal niet? Geen vragen, geen antwoorden nodig, we zijn er en we leven, we genieten en we vergaan en dit is ons voldoende.

Het is niet voor hen dat ik een blog schrijf, in feite ook niet voor een ander, het is voor mezelf dat ik het doe. Vertrekken vandaag van de woorden van een theosoof en te trachten te begrijpen, rekening houdend met wat ik erover weet, waarom hij deze gedachte heeft neergeschreven; in een opwelling misschien of, na rijp beraad; maar zeker na het zich stellen, zoals het hoort voor een homo sapiens, van tal van vragen, om dan uit te komen waar hij uitkwam: l’homme est là afin de réaliser le plan divin.

Ik heb geen nood te spreken over een goddelijk plan dat er zou zijn en dat dit de reden zou zijn waarom we, hier rondlopend, ons vragen stellen en blijven stellen en zullen blijven stellen.

Trouwens, misschien is het plan: het vragen stellen zelf.

En ik zou verder kunnen gaan, als de mens er is, en als hij er gewild is, dan is het IETS er ook. Het IETS dat we ook God zouden kunnen noemen, en waarom niet?

[1] S.Rihouët-Coroze: ‘Biographie de Rudolf Steiner, une Epopée de l’Esprit au 20ème siècle’, Editons Triades 1973.

[2] NASA: Astronomy Picture of the Day