Wat ik schrijf is voor mensen op leeftijd, is voor hen die nog lezen en, diepere gronden willen betreden, omdat de alledaagsheid van het vele gebeuren hen niet voldoende voedt, hen zelfs soms tegen de borst stuit. Ik schrijf dus meer voor een kwetsbare groep dan voor zij die de wereld nog veroveren willen. In feite komen ook deze laatsten, vroeger of later, in de fase van dezelfde kwetsbaarheid terecht, de fase met, zeggen we het zonder omwegen, de dood in het vizier, of zelfs schuilend achter de hoek.

Ik schrijf soms in de dag of in de nacht, gedachten neer op kleine stukjes papier, zoals Pessoa het deed en wellicht heel wat anderen. Het verschil met Pessoa is dat hij die in een koffer opborg terwijl ik die bij mij houd, opdat ik er te allen tijde zou kunnen over beschikken. De gedachte hierboven komt van zo een papiertje. En ik vond het belangrijk nu, dit te vermelden omdat ik dacht dat twitter of facebook niet meer voor ons, mensen op leeftijd, bestemd is. Dat, zelfs indien we ons in een beginfase, niet goed wetende waarover het liep, hebben laten verleiden, we de filosofie ervan nooit hebben begrepen. En eens er in ondergedompeld, we inzagen dat het niet iets was, om er ons blijvend in te vermeien.

In te zien dat het ook een kwestie van tijd is en van tijd die verloren is. Eens je eraan begint kom je, als je gewillig bent, voor uren terecht in het oppervlakkige van de dagboeken van velen. Wel, ik heb geen uren ter beschikking om het te doen. Ik heb een facebook in woorden in plaats van in beelden bij te houden, en woorden vergen vooral meer moed en inspanning, vergen meer tijd. Conclusie, zij die me kennen en willen weten waar ik dagelijks mee begaan ben, moeten me maar opzoeken op mijn blog. Aldus vernemen ze langzaamaan, de tijd helpende, alles over mij, er zit altijd wel iets persoonlijks in wat ik schrijf. Zeker vandaag dan toch.

Ik dacht de vorige dag, en dat is heel persoonlijk en van een ander briefje: er zijn twee zaken die je – de dood ook natuurlijk – kunnen overkomen, ofwel, indien je spelen zou, win je het groot lot, ofwel meldt de uitgever je dat hij je manuscript heeft verworpen of aanvaard. Het eerste is onbestaande, is van één regendroppel die precies vallen zou op het grassprietje dat je bent in de weide; het tweede kan een mogelijke verrassing zijn, is in elk geval iets dat nog open blijft. Je verneemt het wel of je verneemt het nooit.

Meer is er in mijn geval, voor het ogenblik, niet te verwachten.

Hoewel er ook, en ik kijk er naar uit, de reacties zijn van mijn lezers. En het gebeurt dat er nu en dan, zoals laatst, iemand opduikt uit, wat ik zo graag noem, de nevelen van de tijd. Iemand die mijn blog heeft ontdekt, en dus weet dat ik er nog levend ben, en de drang kent zich beroepend op herinneringen die smeulend achterbleven, het me te laten weten. Het is een opflakkering, en hij legt er zich bij neer, maar hij weet ook, na al die jaren, hoe veel ook die mogen zijn, dat al wat voorbij is, enkel smeulend kan bewaard nog blijven.