Gisteren was er verwarring, én in het lichaam én wellicht ook in de geest. De zin van Okakuro Kakuzo was een strohalm waaraan ik me vasthouden kon om niet weg te zinken in het luchtedige. Hoe ik er uit gekomen ben weet ik niet, ik heb maar heel vluchtig herlezen wat ik geschreven had.

Een voorteken, waarmede ik nu en dan geconfronteerd word?

Ik let voortdurend op wat mijn lichaam me vertelt, gisteren was het een verwarrende verrassing, deze die een man op leeftijd overvalt als hij het, het minst verwacht. Mijn echtgenote houdt me nauwgezet in de gaten, en haar zorgen verraden haar gedachten.

Dit zijn woorden uit de biecht. Ze zijn een verontschuldiging voor het bevreemdende dat je, soms, te lezen krijgt, als ik me losweg laat gaan, de wereld van het woord binnen, waar ik me goed voel. Veel andere plaatsen zijn er niet meer waar ik heen kan, heb ik ook niet meer nodig, zelfs al is er de roep van de herinnering, mijn hart heeft er zich op ingesteld dat het voorbije, hoe groot en hoe intens het ook geweest is, thans ongenaakbaar geworden is.

Ik leg me er vandaag bij neer, meer dan gisteren. Deze uren verlopen anders dan deze van vroeger, en het verontrust me in een zekere mate. Ik beleef ze ineen gedrongen – zoals Mr Chips ze beleefde -  zittend op mijn eiland dat in de luchten hangt zoals op een schilderij van Dali of van wie ook.

Wat ik  nu schrijf is niet wat ik schrijven wou, het lijkt er in de verste verte niet op, maar ik kon niet nalaten het je te zeggen als een soort voorbereiding op wat me overkomen kan, mijn vertrouwen in het lichaam dat me draagt verzwakt en op een dag zoals deze is dit heel voelbaar en komt dit tot uiting in wat ik schrijf.

Ik ben niet onophoudelijk bezig zoals Robert De Telder die ik een vriend wil noemen, die meent – misschien terecht – een afbeelding gezien te hebben van Koning Salomo op de reliëftekeningen van de tempel van Hathsepsut (www.bloggen.be/robertdetelder/de era van Salomo en de archeologie). Hij is op dit gebied een zeer actief man. Hij beleeft intens zijn opzoekingen in verband met de nieuwe chronologie van de geschiedenis van Egypte, hoofdzakelijk gebaseerd op het feit dat Hatsjepsoet een tijdgenote was van koning Salomo, in andere woorden dat zij de koningin van Sheba was. Zijn blog en de inleiding er toe getuigd van zijn geloof in al wat van de Bijbel is

En dan nog iets. Patricia, mijn oudste dochter, ze kent me zoals ik haar ken, stuurde me een wondere foto van een parkje bekermos, een zeldzaamheid in onze contreien. Ik meen precies te weten waar ze deze foto genomen heeft: in Grimentz (Valais) op het pad naar Zinal toe, even over de brug over de Gougra. Ik heb daar dikwijls stilgestaan in bewondering voor de mossen die daar groeiden, een variëteit die op Google, www.mfnf.nl onder mossen verzameld, te vinden is. Het is een voorbeeld van de kleine dingen in de natuur die ons verwonderen, die ons tot rust brengen, rust die ik nodig heb om te bestaan. Misschien is de plaats van vroeger – nu bedekt met sneeuw – er niet meer, misschien is die plaats, aan de rand van het pad, opgerukt tot in het bos erboven. Ik zal het nimmer weten, maar ik hoef ook niet. Ik heb die plaatsen gezien en heb deze bewaard in mij. Patricia, heeft me als nieuwjaarswensen verrast met de foto die ze er genomen had, een beter geschenk kon ze me niet geven. Ik kan haar alleen dankbaar zijn dat ze mijn blog ermee heeft helpen vullen.