Ik kijk soms naar kookprogramma’s, de makers ervan zijn er niet beter aan toe dan ik, ook zij hebben elke dag een nieuw menu te vinden willen ze hun kijkers niet ontgoochelen en ook de journalist die elke dag een column schrijven moet die op de actualiteit is afgestemd kent deze opdracht; dus, waarom zou ik me geviseerd voelen of ooit gaan denken dat ik iets buitengewoons aan het doen ben? Ik heb het zelfs gemakkelijker, ik heb de vrijheid te nemen wat zich, komende uit de nevelen van het bestaande, aanbiedt.

Ik kan dus vele wegen uit. Soms, zoals vandaag verrast me een vriend met zijn bemerking dat mijn gedicht van gisteren hem denken deed aan Lord Byron (1771-1824) en zijn gedicht ‘Solitude’, waaruit ik enkele regels licht:

‘To sit on rocks, to muse o’er flood and fell[1] / To slowly trace the forest’s shady scene / … / This is not solitude, 'tis but to hold / converse with Nature's charms, and view her stores unrolled…

Ik hem antwoorden wil dat we allen een beetje Lord Byron zijn, dat eenzaam zijn in de natuur – ik voelde me niet eenzaam aan zee - helemaal niet de eenzaamheid is die we, verloren in de menigte kunnen kennen.

To sit on rocks, is dus te zitten in de moederschoot van de natuur, is ons voelen als kind van de natuur. Als het dit gevoel is dat ik bij mijn vriend heb losgewrikt dan weet ik dat mijn zee gedicht, mijn marine, geslaagd is. Zelfs al weet ik dat het beter kon, want een gedicht is nooit af, er kan altijd aan gesleuteld worden, het is hangend tussen beginnend af, en toch ook nooit af.

Het is hangend, en suspens, omdat we het steeds maar willen aanpassen aan onze gemoedsgesteltenis die, we ondervinden het telkens, veranderlijk is.

Vanmorgen, vóór ik mijn Lord Byron gelezen had, was ik opgestaan uit een wondere droom. Ik wandelde in de straat toen een man, gekleed in een witte schilders kiel me binnen riep in zijn woning om naar zijn werk te komen kijken.

Via een helverlichte, smalle gang wordt ik binnen geleid in een reeks even helverlichte kamers, alle muren, alle meubels ervan overschilderd, zodat de kamer een groot schilderij is waar ik binnenwandel en eens in het midden zie ik dat ook mijn handen en armen, mijn ganse lichaam beschilderd is met kleine vogels en vlinders, met bloemen en planten, in een teergroen grasveld alsof ook ik het landschap was. Ik wandelde van kamer tot kamer, overal, de wanden en meubels erin, en mijn lichaam beschilderd, zodat er geen verschil was tussen mezelf en wat in de kamer was, zodat het was alsof ik daar rondliep als een in een landschap ingepakt Sint-Niklaas geschenk.

Iemand, ook helemaal beschilderd, vertelde me dat hij al wat schilderij was moest optekenen, maar zegde hij, hoe wil je, alles hier is schilderij, uzelf zegde hij, u ook moet ik opschrijven als schilderij, u ook maakt deel uit van de failliete inboedel, en de man schreef maar, of was het tekenen dat hij deed?

Ik weet niet meer hoe het eindigde of waarom het eindigen moest. En wie me binnen vroeg kan ik enkel gissen, maar een vriend, groot schilder van landschappen, zo van lente, zomer, herfst of winter, stuurde me een foto van een van zijn laatste werken, een helder en zeer subtiel lente landschap, met een stroompje op de voorgrond dat weg schoof in het landschap, onder een teerblauwe lucht met een schijn van wolken, en minimaal op de horizon een kerktoren en een huis. Een droom van een schilderij, in spaarzame pastel getekend.

Was het dit, komende van hem, verrassende landschap en vooral de lichtheid van de kleuren erin dat me in mijn droom bezeten had? Het kan, maar wat met de deurwaarder dan die erin rondliep?

Ik hoorde later dat de foto van het schilderij die hij me stuurde, slechts een begin was, een aanzet was, hij het nog op te vullen had met tal van zaken, bomen, huizen, afsluitingen.

Hij had de opvulling ervan moeten overlaten aan ons, de toeschouwers? 

 [1] fell: high wild rocky country