Een koortsig man schrijft koortsige woorden, en loopt rond met koortsige gedachten. Ook de dromen zijn uitzonderlijk alsof er iemand leefde binnen in hem die zich afscheuren wil en een eigen leven wil gaan leven. Je verzet je niet, de kracht die je er voor nodig hebt, heb je niet, je ondergaat.

Ik herlas, wat ik gisteren zo moeizaam geschreven heb over het beeld van een Universum dat een grote wolk van bewegende deeltjes zou zijn. Je vertelde wat je ontmoeten zou als je doordingen kon tot binnen in die wolk en je, om je heen, stuiten zou op deeltjes die weten wat er hen te doen staat en hoe ze zich te gedragen hebben om te evolueren in de richting die, van in den beginne, in hen aanwezig is.

Als dan een lezer, getroffen door het afsterven van een vriend, me spreekt over het mysterie van het leven, het mysterie van de dood, dan denk ik dat het mysterie, dat van beide is, precies dat is wat binnenin die wolk gebeurt; denk ik dat het mysterie het zichtbare is en de oplossing ervan schuil gaat in het onzichtbare.

We hebben geen vat op die wolk, maar we worden er wel door gevoed, we worden er door gegrepen, en dit is het beeld – mijn koortsig beeld - waar ik me vandaag moeilijk kan van ontdoen, wat nochtans noodzakelijk is wil ik de gewone dagelijkse trant terug opnemen en zijn van de zee en de bergen, van het land en de luchten, zijn van de regen en de wind.

Mijn hart is een koortsig hart, het klopt met het ritme van zovele die weten dat er hen nog een belangrijke taak te wachten staat, een laatste taak die ze nog te vervullen hebben en die komen mag nu alles gezegd is wat gezegd hoefde te worden, misschien zelfs er te veel is gezegd.

Ondertussen - met nog steeds die wolk in het achterhoofd - ben ik verbaasd te zien wat er hier rondom mij gebeurt, zelfs al is het niet veel, zelfs al is het maar alledaags, het is een wonder als ik zie hoe, het licht stilaan schuivend uit de nacht, meesjes en mussen en vinken op en af vliegen om enkele graantjes te pikken van de zaadbollen die werden opgehangen in de rozelaar. Het wonder van die kleine wriemelende vogels die slechts een sprankel kan zijn van alle voorvallen, beelden en feiten die, nu zichtbaar, door die massale wolk worden uitgebeeld. In feite totaal onbeduidend  in de totaliteit van al wat door de wolk wordt getoond. Ik, even onbeduidend, toekijkend en, verwonderd  registrerend wat ik denk dat er van is.

Alles, maar dan ook alles, is van die geest in ons, van het overleg dat voortdurend plaats vindt in ons, over wat we zien en wat we bedenken kunnen. Wat me erop wijst, het is nu volop licht, hoe ver ik eens te meer ben afgedwaald van de weg die we dag aan dag bewandelen. Echter over wat anders zou ik kunnen vertellen dan over het wondere, onzichtbaar schuilend achter het even wondere dat zichtbaar is.

De koorts die hangen blijft.