Ik heb geen normaal denkpatroon meer, mijn dagelijkse geschriften hebben me op een pad gebracht dat totaal afwijkt  waar normale gesprekken over gaan. Ik stijg in de hoogte of ik daal in de diepte en het horizontale pad laat ik onbewandeld, wat weet ik over wat er rondom mij gebeurt of hoe ik me gedragen moet onder de mensen, als ik maar blijf filosoferen over leven, over dood, wellicht tot vervelens toe?

Ik ben meer begaan, dacht hij nog, met de wetten van de natuur, met wat er gewordt van een paar accidentele bloesems, dan met de wetten van het volk of, bv met wat er gevonden wordt in het kanaal te Roncquière. Tijd dus om me af te vragen wie ik ben en wat ik beoog.

En hoe staat de lezer er tegenover? Stelt hij zich elke morgen de vraag welke Ugo hij ontmoeten gaat als hij inlogt - logs on - op mijn blog? Is hij even verbaasd over wat hij leest, even verbaasd als Ugo zelf over wat hij geschreven heeft?

Een blog is lijk een tekening uit het ongerijmde. Je begint er aan, je trekt enkele lijnen, schetst enkele vormen en stilaan, groeiend uit het ene ontstaat het andere. Het is zo wat lijk de groei van mossen op de stam van een wilg of een els, of op welke boomstam ook. Het is telkens verwondering dat is wat is. En de rol van de mossen is te verwonderen, is, wat in vele gevallen ook onze rol is, verwondering uitstralen. Voor ons is dit van groot belang en we kijken op naar hen die dit logo in hun wapenschild dragen.

Enkele jaren terug hing er in Gent  een goed zichbare affiche van de RUG met twee woorden erop: 'Leef bewust', het equivalent van wat ik ooit ontmoette in het schild van een kasteel in Cawdor, hoog in het noorden van Schotland: 'Be mindful'. Beide blijven me achtervolgen, nu meer dan vroeger omdat mijn ogenblikken precieuzer zijn geworden, schaarser wat de toekomst betreft. Zo de tijd vliedt sneller en sneller, gebruikt hem weller en weller - als dit 'weller' zou bestaan? - waarin ik ook de verwondering van het 'zijn' inschakelen wil en, vooropstellen wil wat we, als mens onder de mensen, moeten betrachten.

Ik dacht aan een zin die ik ooit hierover noteerde, uit a short story van Isaac Bashevish Singer: 'Because if there is such a thing as truth, it is as intricate (sometimes difficult to understand) and hidden as a crown of feathers.

Verwondering brengen is iemand tooien als met a crown of feathers, iemand een kort ogenblik doen oprijzen uit het dagelijkse van het bestaan; hem doen voelen dat hij even is weg geweest in een ander landschap; dat er iets is dat hem overstijgt maar dat hij niet grijpen kan, niet bepalen kan, en eigenlijk niet hoeft bepaald te worden. Het is wat men noemt, het ogenblik van verwondering.