Heb ik gisteren niet té duidelijk mijn verwondering over het takje appelbloesem laten horen, was het geen normaal verschijnsel te wijten grotendeels aan de, voor het seizoen, te clemente - niet volgens de regels - temperatuur en was het maar normaal dat het takje tot leven zou komen in dergelijke omstandigheden?

Of was er meer aan de hand? Want zeker is het dat, indien het boompje niet 'verkracht' ware geweest en de appelen niet opgegeten, het takje niet gebloeid zou hebben, ook niet indien de appelen met zorg waren geplukt geworden. Dus moet er een verband geweest zijn tussen de te harde aanpak, en de bloei van het takje. En het is hier dan mijn verwondering ontstaan is.

Ik heb een vriend die elke dag zijn wandeling maakt in het bos dat hem vertrouwd is, hij volgt elke beweging in de natuur, ziet hoe het bos uit de winter komt, de lente en de zomer binnengaat en hoe de herfst zich nestelt in de bomen. Ik, moet het stellen met heel wat minder, maar ik bekijk het leven in de natuur rond mij met des te meer aandacht. meer dan ik aandacht schenk aan wat er gebeurt in de wereld, op mijn leeftijd kan ik me dit permitteren.

Is het dan niet normaal dat het bloeiend takje appelaar me bezig houdt alsof het een gebeuren is dat boven al het andere uitsteekt; dat ik er over schrijf, erover uitweid en vooral, tracht te begrijpen hoe het boompje zelf zijn hachelijke toestand heeft beleefd om te reageren zoals het gereageerd heeft.

Nu ik A heb gezegd wil ik ook B vernoemen. Wel ik denk dat het, na zijn overrompeling door de koeien, in een soort verdovende winterslaap geschrokken is; dat het enkele dagen zon heeft nodig gehad om te beseffen dat het was alsof het lente was en dat het terug tot leven, terug tot bloei gekomen is.

Is er dan 'iets' vreemd aan, of is alles vreemd? Niet alleen het 'weten' dat het ogenblik van de bloei daar is en dat het bloeien moet, zoals het elke lente gebeurt; maar ook, te zien/weten dat de krachten voorradig in het tere stammetje om te zorgen voor het rijpen van de appelen, plots gefnuikt in hun opzet, gebruikt konden worden voor een nieuwe bloei.

Maar, wat weet ik over de psychologie van de planten? Hoe kan ik me ooit inleven in hun gedachtenwereld als ze er een zouden hebben? Toch blijft het bevreemde in het leven van de planten een immens vraagteken. Er werd over nagedacht en boeken over geschreven, een ganse wetenschap eruit gefilterd. Een boek over 'la Vie des Plantes' wacht al jaren in zijn rek. Hier, in het geval dat ons bezig houdt, denk ik dat het vreemde van het tot bloei komen, het gevolg is van het verrassingseffect dat het boompje ondergaan heeft, en zijn bloei een soort wraakneming is op het lot. Een mens zou allicht op zelfde wijze reageren.

Eigenlijk is het maar voorbijgaand. Het boompje opkuisen met de zekerheid dat het de winter zal overleven en, alle wonden van nu geheeld, het er zal staan in de lente, bloeiend zoals het voorheen nimmer heeft gebloeid. We doen de proef op de som. En houden je verder, bij leven en welzijn, op de hoogte.