Mijn blog is toonaangevend voor mijn dag. Als ik dan, zoals dit nu het geval is geweest, geconfronteerd word met technische problemen bij het inloggen, wringt het om verder te gaan. God zij dank, zou 'mijne' moeder zeggen, het euvel is opgelost, ik kan, weliswaar op een andere wijze, aan mijn blog werken. Dit dan ter inleiding nadat ik mijn blog van 7 september heb kunnen herinloggen.

Wat ik schrijven wou, nu ik weer vrij kan ademen: dat ik van morgen heel vriendelijke woorden kreeg toegestuurd van een wijze dame, de eerste vrouw als personeelslid ooit, in het agentschap van de Bank in Gent. Een - waar ik zeker van ben - nu een goede huis-en grootmoeder. Ze leest me met haar hart, soms of is het meestal, in het midden van de nacht en het gebeurt dat ze zich daarna nog fit genoeg vindt om me te vertellen hoe mijn woorden zijn overgekomen.

Ik zou, schreef ze me nu, sporen nalaten bij de mensen die me lezen. Of dit werkelijk zo is weet ik niet, maar wellicht zal het waar zijn wat haar betreft, want wat ze me telkens schrijft is steeds 'to the point' en het raakt me, omdat haar reactie me vertelt dat ik haar op de een of andere wijze getroffen heb.

Ik weet ook dat er (vele) andere zijn die me lezen met hun hart en, wat meer is, voor wie ik een dagelijkse verpozing ben, maar ikzelf voel me absoluut niet als een soort missionaris van het goede, levende woord en zeker niet als een goeroe. Integendeel  elke dag is een struggle om te bereiken wat ik wens te bereiken, soms slaag ik erin, soms slechts voor de helft, en elke dag is het een vooruitzien naar welke weg ik nemen zal, waar ik eindigen zal en hoe.

Maar, en dit is voor mij dan belangrijk, het vult mijn dagen, vooral mijn morgens, en het wordt soms stresserend als ik het waag het te verschuiven naar de avond toe en het een race wordt om er te komen vooraleer mijn ogen dicht vallen van de slaap of de vermoeidheid. Ik ben aldus gehouden aan eenzelfde ritme, aan eenzelfde dagindeling. Eens dit verbroken  heb ik problemen, want er is ook al het andere schrijfwerk, al was het maar het beantwoorden van e-mails en het herwerken - dat absoluut niet vordert - van mijn manuscript in de schuif.

Er wordt me dus geen ogenblik rust gegund; op mijn leeftijd is dit nefast, je zult het beamen met mij. En toch ga ik verder, ik ben slaaf geworden van wat ik zo lang al doe. Ik kan voor mezelf niet zeggen, nu stop ik ermee, nu is het genoeg. Neen,ik kan het niet, liever herhaal ik me, zoals nu misschien, want ik heb dit allemaal al zo dikwijls gedacht, dus moet ik het al dikwijls vernoemd hebben.

Vandaag is het een goede dag, ondanks de technische problemen, ondanks de luchten grijs en weinig beloftevol. maar ik tracht er het maximum uit te halen, al vrees ik dat dit maximum ontoereikend zal zijn, zodat mijn pogen eerder als een zelfbeoordeling zal gezien worden dan als een morgengebed.

Het zij dan zo, de omlstandigheden niet zo gunstig zijnde.