3 en 4 juni 2010: Athéisme. 

Het is me duidelijk dat het atheïsme steunt op het verwerpen van de God van de Kerk, maar dat deden er heel wat, zonder het openlijk te zeggen: Eckhardt en Ruusbroeck, Spinoza en Einstein. Maar nu we de periode van de antropomorfe God voorbij zijn, zou de basis van het atheïst-zijn toch moeten geëvolueerd zijn. Ik ontdoe me moeilijk van de indruk dat zij die zich vandaag nog atheïst noemen nog altijd in het stadium verkeren die eigen was aan de periode van vóór Galileo. Ze zijn er nog steeds in verankerd, verankerd in de God van hun jeugd.

Ik dacht hierover na. Ik waagde me aan een verhaal dat geen verhaal is, maar dan toch een vingerwijzing voor zij die verder wensen te kijken dan wat hen in hun jonge jaren werd geleerd, een leer die vandaag een andere invulling kreeg. 

Het verhaal over het grote gebeuren dat een geïnspireerd iemand, in onuitwisbare inkt in drie woorden ‘bereshit bara elohim’ – de drie eerste woorden van Genesis - neerschreef, en waarmee hij op een duidelijke wijze zeggen wilde, ‘In den beginne schiep God’, staat in ons gegrift. Wat hij schiep of wat toen ontstond, was het Universum, het zichtbare deel ervan waarin Hijzelf onzichtbaar bleef.

Een ander iemand, een esoterieker kroop binnen in dit deel dat onzichtbaar bleef en tekende op - terecht volgens mij - ‘in den beginne was het Woord’, alsof al wat is was voortgekomen uit het Woord, alsof het Woord in zich de bouwstenen droeg van wat het Universum worden zou.

We weten nu dat de bouwstenen van toen, minimale particules waren die op een onverklaarbare wijze samenkoekten tot levende atomen die moleculen vormden en het toen was dat de tijd ontstond, en later, oneindig veel later, sterren en planeten en eindeloze, en oneindig vele zonnestelsels.

Tot daar toe schijnt alles een normaal gebeuren. Maar wat nut kon het Universum hebben, zelfs met planten en dieren, als er niemand was om toe te zien en verwonderd op te kijken dat het er was en hoe het er was. 

En onze verwondering werd deel van het Universum. 

Stel dat er miljoenen planeten zijn die wentelen om hun zon, stel dat er op duizend planeten ervan leven is onder de vorm van planten en dieren, wat kan de betekenis ervan zijn, welk nut kan deze vorm van leven hebben als op niet één ervan,  een vorm van leven zou zijn die dit alles aanschouwen kan en zich vragen stellen over het bestaan ervan, over zijn bestaan erin, over de herkomst ervan en over het Iets dat in den beginne bestond. 

Het grote wonder is de mens die zoekt en blijft zoeken om al deze vragen te beantwoorden, is dit niet de reden van zijn bestaan hier op deze planeet Aarde? 

En als hij, als zoekende mens, dan teruggrijpt naar het begin van alles, dat ook zijn begin inhoudt, dan weet hij dat hij ontstond uit particules, en nog altijd trouwens, particules die zelfs nog geen atomen, nog geen elektronen, nog geen quarks waren;, dan weet hij, of kan hij dan toch sterk vermoeden, dat wat toen nog niet materieel was, het Woord kon zijn, Tao kon zijn, en dat hij, de mens, na ontelbare vormen te zijn doorlopen, ontstaan is uit het Woord, of uit Tao, of uit het immateriële ‘Iets’, dat in den beginne was.

En dan nog, dat er heel wat gegevens voorhanden zijn in die zin, dat het Woord is mens geworden, hoe het ons ook werd bijgebracht.

En het is niet Christus alleen die ontstaan is uit het Woord, maar wij allen en omwille van ons – en die ‘omwille’ heeft een enorme draagkracht – het Universum is ontstaan. En ik redeneer verder, dat de mens is ontstaan opdat het ‘Iets’, dat was en is en zijn zal, niet zou verdorren van eenzaamheid.