Wat is er van de geboorte van een kind dat op de morgen van 8 april binnen gebracht wordt in deze vreemde wereld; een kind dat de zorg zal zijn van velen, dat opgenomen zal worden in een familie, in een gemeenschap, vertroeteld zal worden en opgroeien zal  tot knaap, tot jonge man, in de dagen en de jaren die komen, die zich spreiden  zullen over en zich weerspiegelen in hem.

Het kind wordt Liam gedoopt, een naam die zo is opgerezen in het gedachtegoed van de moeder, van de vader; een naam uit een droom opgestaan, de tederheid zelf tot ons gekomen, zo maar, zo maar, alsof het geen wonder zijn zou, alsof het niet wegen zou op jou, niet wegen op je wankel hart.

Je bent er stil bij. Je weet niet je gevoelens in te schatten, op te staan en er heen te gaan om te aanschouwen, als een zeldzaamheid, het kind dat voortkomt uit je verre cellen, dat een stukje van je DNA meedraagt, er door getekend werd zoals jij getekend werd door de DNA van je vader, je grootvader, en zo maar verder tot in het begin der tijden. Welke eigenschap van je geest, van je ingesteld zijn op het leven, nam Liam mee, kreeg hij toebedeeld nu hij geboren is onder het uitzonderlijk teken van de ram? Want je gelooft stellig dat ook de sterren en de stand van de planeten hem beïnvloed hebben tot diep in zijn genen, tot diep in het meest kwetsbare van wie hij is en van wie hij worden zal; van de man die zal opbloeien uit hem en in de wereld zal staan, als een levende rots, als een boom in de vlakte.

Je hoopt voor hem een wereld van liefde en je vreest, zoals de tekenen nu liggen, voor een wereld van haat. Je hoopt voor hem een wereld van innigheid en je vreest, zoals we het dagelijks ervaren, voor een wereld van terreur, is het niet dichtbij, het is veraf, maar de terreur is er. Het totaal negatieve is dat hij er zal in opgroeien, dat die wereld morgen niet zal stil vallen, noch overmorgen, zelfs al zijn er van die tekenen die ik dagelijks binnenkrijg via e-mail komende van ‘Pinterest’ waarin de mens optreedt als kunstenaar, als bezieler van de materie: als ik de niet te tellen schilderijen, tekeningen, collages, beeldhouwwerken te zien krijg van de mens die de subtiliteit van het leven, het grote wonder dat van het leven is, als een glorierijke trofee de wereld van het creatieve binnen schuift.

Ik sta in bewondering voor die mens die het teken is van de hoog bedwelmende krachten die ons omhelzen, die ons bekoren en verheffen. Ik dacht voor Liam, voor die kleine, lieve Liam, een plaats in de gemeenschap van de groten, de geleerden, de kunstenaars, zij die de heiligheid, het sacrale van wat het leven is, bewonen, vorm geven en bezielen.

Ik zag hem zo, ik wou hem zo, kwetsbaar weliswaar, maar groot, teder en krachtig in zijn volheid. Ik dacht dat hij de fouten ontwijken zou die zijn overgrootvader heeft gemaakt: dat hij zelfs bij het stijgen, nog altijd het puntje van zijn teen op de aarde houden zou.

Ik dacht. Ik hoopte.