Je moet je krachten sparen, raadde een vriend me onlangs aan, je hoeft niet elke dag van het jaar een blog te schrijven, vond hij. Als aandachtige lezer had hij opgemerkt dat enkele van mijn voorgaande blogs kracht en inspiratie misten. En hij had gelijk, hij had het juist gezien.

Ik weet het, mijn goede vriend, ik weet het dat er leemtes zijn, maar, weet ook dat ik verloren ben als ik ga bladeren in mijn dagboeken en als ik lees, ingekleefd, geknipt uit  L’ Express van 29 juli 1983, onder de titel, ‘Univers - Les nouvelles Frontières’:

‘Jamais dans l’histoire de l’humanité, il n’y a eu autant de savants à l’écoute de l’univers. Et leurs moissons célestes nous confrontent à un cosmos vertigineux, qui aurait peut-être été programmé pour finalement produire l’homme’.

Ik ontwikkelde deze idee al in een van mijn voorgaande blogs, veraf of dichtbij - geschreven weliswaar met een half vraagteken - dat alles erop wees dat de mens; zoals ik het zag het centrum moest zijn van de Kosmos, dat de Kosmos er was omwille van de mens. Maar dat hij amper in het begin van zijn geschiedenis stond; dat de mens van nu slechts een schakel was naar een homo sapiens-sapiens-sapiens, die op komst is. Ik weet; ook dat dit een gewaagde vooropstelling is, maar het leven, zoals het zich ontrolt aan onze ogen, waarbij we dieper en dieper doordringen tot de kern van wat amper nog materie kan genoemd worden, wijst in deze richting.

En, vandaag, gelanceerd, ga ik te rade bij Fritjof Capra’s ‘Tao of Physics’ (ed.Fontana/Collins):

‘In atomic physics we are in fact also confronted with a problem for which no answer can be found because matter at the subatomic level does not react as we are used to. In my very poor (sic) opinion this is only because subatomic matter does not exist but should be called ‘matter-spirit’ – naar aanleiding van het Higgs-deeltje heb ik ook zo iets reeds geschreven in mijn voorgaande blogs - or the matter of the spirit. I think that at the said level spirit becomes visible or observable. And being spirit the particle decides itself (himself) if it will be observable at all or in what form (in wave or particle). I don’t know this for sure and I surely can’t prove it but I only can guess this phenomenon by intuition.  

De idee over de mens, was dus van 1983 af in mij aan het broeden: matter being spirit, of de geest die zichtbaar wordt als materie, en daarenboven ‘zelf’ beslist onder welke vorm Hij of Het of Zij gezien wil worden. Ik kan dit absoluut niet, evenmin als Capra, bewijzen, maar het is een logisch gevolg van wat de New Physics ons leren.

Altijd moet ik dit, zoals Capra, intuïtief hebben aangevoeld als een zekerheid, of ik dit nu al heb neergeschreven of niet. Echter indien deze guess van Capra en van mij  juist zou zijn dan is het ook zo dat dit particle spirit, de kleinste bouwsteen is en dat alles, ook het ontstaan van het Universum, gezien moet worden met als vertrekpunt deze particule geest. En kan ik besluiten dat, herleid tot zijn minimaalste materieel aspect de materie geest is en, verder denkend, dat er in feite enkel geest is en nog verder, dat het ganse Universum één grote massa Geest is.

Als ik dit schrijf op deze zondagmorgen - en het straks inlog voor morgen maandag - ben ik er me van bewust dat ik geen dagbladartikel schrijf, geen tekst om in om het even welke roman op te nemen. Trouwens, weinig talrijk zijn zij die dit lezen zullen en ook, als het je te ver gezocht is, je mag het, met zijn Franse en Engelse citaten gewoonweg overslaan: het is te typerend voor de mens die ik was en gebleven ben.