Ineens is elke morgen een uitdaging. Is het een me overtreffen om te brengen wat ik me heb opgelegd en er is hier geen uitzondering op, ik kan er niets aan wijzigen, ik ben een slaaf van wat moet en eigenlijk, als ik het als buitenstaander bekijk, draagt het moeten, een geur van waanzin. Want wie leest me, wie heeft de tijd, de aandacht, de nood om te gaan zien wat er te lezen staat op die blogpagina van mij? En als er iets is dat aandacht krijgt, wie is er die op een of andere wijze het waagt  te reageren?

Ik ben en blijf een eenzaam man, een kluizenaar in de woestijn, en wat erger nog is, een bezetene van het woord en het is van uit die bezetenheid dat ik wil blijven verrassen, alsof dit iets zou kunnen wijzigen aan de wereld om me heen; alsof er nood zou zijn aan wat ik te vertellen heb. En toch, ik blijf volharden, heb ik niet de moed te zeggen: stop, ik houd er mee op, het sprookje heeft al te lang geduurd opdat er nog iets zou kunnen aan toegevoegd worden. Maar het is ijdel dit uit te bazuinen, ik weet al lang dat wat ik verkondig niet méér is dan een bericht de ether in gestuurd waar het door enkelen zal opgevangen worden, weinig meer dus dan een bericht in een fles gesloten in zee geworpen.

Ik wacht op een gebeuren dat me een oplossing zou aanreiken, want ik heb een sterk gevoel te zijn afgedwaald, een meeuw te zijn die te ver het binnenland is in gewaaid, en niet meer weet in welke richting ze keren moet. Het kan, dat dit gebeuren er al is, dat ik het niet zie of, dat het op komst is en dat ik, simpelweg, nog even te wachten heb, zoals ik wachtte deze morgen op de komst van het licht en het blauw van de luchten. Geduld dus, wat gebeuren moet zal gebeuren.

Het wordt gezegd dat er een tijd van komen is en een tijd van gaan. Ook voor mij, een tijd dat de woorden komen en een tijd dat ze zich verborgen houden en ik diep moet vissen om er nog te vinden. Dit zijn tijden die ik vrees want al ze zich openen, heb je te wringen en te duwen en niet altijd is het geluk aan je zijde. Dit is wat deze morgen me bracht, amper een handvol waar ik normaal een stortvloed had verwacht.

Aldus toon ik ook mijn schamelheid, heb ik niets meer te verbergen, sta ik open en bloot als schrijver van een blog op dagen dat de hemelen gesloten blijven, en zelfs indien ze zich zouden openen er geen manna neder dalen zal om verder te kunnen gaan.

Verder dan tot waar ik gekomen ben, tot de grens van het haalbare. Ik zal dus voortaan en voor altijd, een andere weg dan deze van vanmorgen moeten kiezen, een ander landschap moeten binnen gaan, wil ik jullie verbazen in plaats van te ontgoochelen.