Het zijn gedachten die zo, onder het schrijven ontstaan, die ik breng. Zaken waar ik voorheen niet aan dacht maar ineens tevoorschijn komen, zoals de vele planten die nu opschieten uit de aarde en ons verwonderen dat ze er zijn, wetende ook dat ze ons een lente, een zomer en een herfst lang verwonderen zullen door hun groei, hun rijping en  hun verdwijnen naar van waar ze kwamen.

Mijn woorden echter zijn van een andere aard, ze rijzen op, ja, uit wat? Waar zitten ze verborgen en hoe haal ik ze boven en, wie of wat is er aanleiding toe dat ik ze ga opzoeken en dat ik ze vind, gebrekkig overnemend of, triomferend.

Het blijft me een raadsel waar ik ze ga halen en hoe de zinnen zich vormen onvervaard, onvoorzien, niet uit de grond maar opstijgend uit mijn gedachten waar ik ze hoegenaamd niet aanwezig wist en toch komen ze tevoorschijn, hopen ze zich op en stralen ze uit wat gewenst wordt van hen. Bevreemdend de wereld van de gedachten, bevreemdend de wereld van het schrijven, het schilderen met woorden van iets dat er is zonder er wezenlijk te zijn.

Dit schrijven is ons teken, het teken van ons mens-zijn: een gegoochel met woorden. De schrijver is een goochelaar met woorden, is een optreden in het landschap van het ijle, van het luchtledige, want waar anders liggen deze woorden ter beschikking opgestapeld. De Heer, volgens het boek van  Job, had een voorraad sneeuwballen - of waren het ‘barads’, vurige stenen - opgestapeld in de hemel om tussen te komen in tijden van nood, o.m. boven Gabaon, maar de woorden die ik opneem, waar liggen deze gestapeld? Een vraag die ik me telkens stel als ik mijn hoop woorden heb afgewerkt: waar heb ik ze gehaald, en hoe heb ik ze binnen gebracht op dit witte blad. Ze zijn er, ze staan er. Een tijd geleden waren ze op een andere plaats en nu staan ze hier te lezen, opgestaan uit mijn hand en vingers. Ik verbaas me nu over de verbazing die ik ken me af te vragen waar kwamen de woorden vandaan die ik geschreven heb. Maar, zeg het me, is dit geen verbazing waard?

Freeman Dyson vond het een wonder, een groter wonder dan de vlucht van de monarch vlinder van Mexico naar Canada. Maar wonderen zijn de wereld niet uit, al wat is, is een wonder: de ijsvogel, over het water scherend, plots het water grijpt en een visje meeneemt; de dagpauwoog die even rusten komt op mijn arm; en dan uitzonderlijk, de bevruchting van de eicel tot aan het schrijven en van het schrijven af tot het ogenblik van het sterven, alsof het ogenblik erna, niet een even groot wonder zou zijn.

Woorden en nog woorden en vooral deze die me ontbreken om  te vertellen over het wonder dat we woord geworden zijn.