|
Nu Donald Trump aan de macht komt in de USA is het leven stil gevallen; is deze morgen het licht van zijn puurheid ontdaan, en kruipt de onzekerheid in lijf en geest. En een vraag die de kop opsteekt: hoe moet het verder met Europa en met ons, arme stervelingen, zandkorrels op het immense strand van de wereld?
Hebben we nog enige zekerheid over wat de dag van morgen brengen zal, nu het kan dat alle bestaande veiligheidskleppen, ofwel half, ofwel helemaal worden opengezet, en we mogelijks worden geconfronteerd, ‘in thunder, lightning or in rain’, met de dwalende ideeën van Trump.
Een vreemde morgen is het inderdaad, als ik neerzit om te schrijven, de geest in de ban van wat ik zag en hoorde op het televisiescherm, dat gelukkig nu gesloten en geluwd is, maar waarvan het onverwachte, het bevreemdende, het moeilijk aanvaardbare, enkel kan worden opgevangen door schuil te gaan in de metafysica, het domein of de enige uitweg die ons rest om te ontkomen aan het feit van het onzekere.
En hier aangekomen waar moet ik heen, hoe keer ik naar het landschap dat ik gisteren verlaten heb, nu alle toegangswegen geblokkeerd werden en de luchten zich gesloten hebben? Ik ben afgedaald in de ruimtes onder mij, om er te zijn en er te blijven, kijkend door mijn periscoop om uit te klaren of het de moeite nog loont op te stijgen en me te vermeien in woorden.
Dit is onvermijdelijk zo als je voelt dat de wereld aangekomen is op een keerpunt, a turning point, terwijl jij op weg bent naar dat fameuze rendez-vous-punt op de horizon, waar boten liggen aangemeerd om je te brengen waar je soms met aandrang, heen zou willen, zelfs als je uur nog niet gekomen is.
En, of er nu in ons sterrenstelsel, 3.000 en meer planeten zijn ontdekt die zich slingeren omheen hun zon, en misschien leven dragen, even fantastisch – maar het kan ook minder fantastisch of zelfs meer zijn – als het leven dat we kennen op aarde, het verandert helemaal niets aan wat van de metafysica, van de wereld van de geest is, en we noemen dit geen wonder, maar het is zeker niet Trump die hier iets aan veranderen kan.
Ik zal dus oogluikend Trump uit mijn gedachten houden. Ik zal er verder niet over uitweiden, ik zal voorhouden dat hij geen deel uitmaakt van mijn geestelijk landschap, dat ik hem niet hoef om mijn woorden vrije loop te laten en te zijn wie ik was voor dat hij heeft aangeklopt aan mijn voordeur. Dit zijn naderhandse beschouwingen die te nemen zijn voor wat ze waard zijn. En onvermijdelijk gaan mijn gedachten naar Mrs Clinton, alias Hillary Rodham, die een zware pil te slikken heeft gekregen. Hopelijk voor haar komt ze er weer bovenop, laat ze gebeuren wat gebeuren zal en zoekt ze haar heil in de stilte van een boek of de diepte van een Bach.
Ikzelf ga nu surfen naar de ‘Top Honderd’ van Klara. Ik ga daar voor de zoveelste maal, Beethoven naast Bach opzoeken, Ravel en Tallis, Mahler en Shostakovich en wie weet nog enkele andere. Daarna, laat op de avond is er nog Nederland vs België, zaliger gedachtenis uit mijn maar al te verre jeugd.
|
