|
Wat van de morgen is, is van de goden, wat van de nacht is, is van de dromen, tussenin is er de dag die van de dingen is en alles is van de tijd die van de kosmos is, die van het begin van alle beginnen is. Welke wijsheden we ook verkondigen, ze komen hier uit voort.
Dit zijn je eerste woorden vandaag, je zult er nog vele schrijven, si Dieu te prête vie, omdat je schrijft zoals je ademt en het woord je hartslag is, je leven. Maar van de tijd weet je dat je hem niet houden kunt. Je kunt wel dingen doen en boeken lezen, je kunt wel wandelen gaan en vertellen over wat is of neer gaan liggen op de sofa, maar de tijd neemt je mee, jij, tollend om de zon, waartegen je je niet kunt verzetten.
Spreken over de tijd, is zoals spreken over de dood en wat er is na de dood; de tijd bestaat niet, gezien we er geen vat op hebben, maar van de dood weten we dat het een metamorfose is, een overgang is naar een nieuw, een totaal ander leven.
De Bijbel leert ons wel dat we van stof zijn en tot stof keren zullen, maar Fabre d’Olivet die zijn tijd ver vooruit was, vertaalde in de XIXe eeuw deze zin in zijn ‘La Langue Hébraïque restituée’ als: ‘mens, weet dat je van geest bent en dat je tot die geest terugkeren zult.’En dichter bij ons, vertaalde Paul Nothomb deze zin van de Bijbel op een identieke wijze.
We zijn materie wat het lichaam betreft, cellen en moleculen, maar we zijn ook atomen en elektronen, we zijn ook quarks en deeltjes die zo klein zijn dat ze misschien niets anders dan geest kunnen zijn, de geest die er in den beginne moet geweest zijn en waaruit we zijn ontstaan.
Het zal zelfs niet meer zo lang duren dat de specialisten van de Quantum Physics het bewijs zullen leveren dat de minimaalste bouwstenen van ons lichaam deeltjes geest zijn en dat deze deeltjes onsterfelijk zijn; dat het deeltjes zijn, hoe klein ook die weten, die kennis zijn en kennis opstapelen, en dat de dood hier geen vat op heeft. Een Jean E. Charon schreef er een boek over: ‘Mort voici ta défaite’ en hij vertrok van uit de Quantum Fysica.
Je herhaalt dit maar. Je krijgt er niet genoeg van het te herhalen, nu vooral op de drempel van Allerheiligen, op de drempel van de bezinning, stijgt het eens te meer op uit jou, en wil je triomferen op wat de dood genoemd wordt.
Je hebt het recht het te doen, het recht en de plicht. Er is hier niets vreemd aan, zoals er niets meer vreemd is aan een kloppend hart, een mechanisme waarvan het geniale erin ‘crève les yeux’. Maar we zien het niet meer, we zijn te geblaseerd, zoals we van de dood, meer aandacht hebben voor het sterven dan voor het binnen treden in het nieuwe leven.
Het is een regel om naar te leven, zoals je de nacht verkiezen kunt in plaats van de dag als zijnde van de dingen – Hertmans had een nacht nodig om de inval van de kruisvaarders in het dorp Monieux te beschrijven - ook van de morgen, vóór het licht opkomt kun je zijn, je hebt vele keuzes die je maken kunt, maar de dingen die komen en gaan kun je niet weigeren, je zit er middenin, het komt er enkel op aan ze naar je hand te zetten.
|
