Wat ik in het verleden ook moge gezegd en beloofd hebben, er zijn onvermijdelijk momenten van zwakte, van een begin van aarzeling die je plots overvalt. Je denkt dan niet verder te schrijven, alles gesloten te houden, dat het geen zin meer heeft, woorden te schrijven zoals je dacht om daarna, ja, daarna wat doet je ermee?

Maar wat je gisteren schreef is exact, momenten van zwakheid duren niet lang, worden vergeten want je hebt behoefte aan dat gesprek, dat je dag aan dag houdt met jezelf uit te schrijven, of beter nog, het is het schrijven zelf dat het gesprek is dat je houdt met jezelf.

Dit is dan het leven dat je leidde de laatste dertig jaar. Je vertelde in die tijd over wat er gebeurde in de wereld, en wat je erover dacht; je vertelde over de boeken, dagbladen en tijdschriften die je las. Je legde de gegevens er uit naast elkaar. Je vond openingen die, zo meende je toch, dichter bij de waarheid lagen. Maar je weet nu dat die waarheid een groot aantal facetten kent en dat je hoogstens één facet ervan kunt benaderen, en dan nog, je wilt - om even terug te grijpen naar wat je een paar dagen geleden aangaf - absoluut niet de zekerheid aankleven die een Etienne Vermeersch ten toon spreidt.

Je las ook de Bijbel, je las over de gebeurtenissen die van de hand Gods waren maar je twijfelde omdat deze niet strookten met het beeld dat je had van God. Je las in de brieven van Paulus dat hij, na getroffen te zijn door de bliksem onmiddellijk is afgereisd naar Arabië om er drie jaren te verblijven, alvorens Petrus en Jacobus, de broer van Christus, te vervoegen in Jeruzalem. Je las over Kyriat Arba en Makfella dat deze dorpen, waar Sarah en Abraham begraven werden, in Saudi Arabië lagen en zeker niet in Palestina. Je dacht dat, de door geen beitel ‘gepollueerde’ dolmen en menhirs van Stonehenge een functie hadden die overeenstemde met de functie van onze eerste gotische kathedralen. Je las Pasternak en Sholokov, Proust en Joyce, je las vele en vele anderen. Maar je wist heel goed dat het niet toereikend was.

Maar de essentie van dat alles stapelde zich op en werd, zo niet op papier, geschreven in je hoofd – maar het kan ook in de golven rondom jou geweest zijn - en de woorden waren als gistende deeg in de trog en lieten je niet los. Sommige werden opgetekend andere bleven ongeschreven en je weet wat Pessoa zegt over wat in gedachten geschreven wordt. En je las Borges en wat hij wist over toeval en je las T.S.Eliot van wie schilfers terug te vinden zijn in de weinige gedichten die je waagde te schrijven.

En dan kwam er Fritjof Capra en Richard Feynman, kwam er Freeman Dyson, Weinberg en Dawkins, kwam er Steven Hawking. Je las wat je vatten kon over de New Physics en je dacht, en dit was een idee dat groeien bleef, dat de wereld van de New Physics, de nieuwe Bijbel kon zijn, ditmaal niet geschreven in woorden maar in beelden die wezen in de richting van iets kolossaal, totaal vreemd dat, niet alleen het beeld van God kon zijn, maar ook, en hier komt alles op neer, dat de dood niet het einde was maar een begin.

Dit is dan de kracht van de New Physics, die de baken zijn waar omheen je schrijven blijft.