Je zocht de zin op die nog altijd rondhangt, ergens, in jou of, wat ook kan, rondom jou, van een Franse schrijver, Roger Grenier – geboren op 19  september 1919 is hij nu 97 - die je niet kent, maar wel begrijpen kunt als hij zegt:

‘Ecrire pour moi a tourné à l’habitude, pour ne pas dire à la manie. Une manie dans laquelle je m’enfonce chaque jour davantage, de sorte qu’à présent, je suis incapable de ne goûter aucune autre activité, aucune autre distraction’.

En zegt hij nog waarom schrijven we? Pourquoi des milliers de Français noircissent-ils du papier à longueur d’année, sans la moindre garantie d’être publiés?’

Ik denk er bijna elke morgen aan als ik uitkijk naar een gegeven of, een eerste zin, om er een blog rond te weven. En in feite is ook mijn antwoord, in zekere zin, weinig bemoedigend, ik ben nog goed enkel en alleen in het schrijven, hiermede vul ik een groot deel van mijn actief zijn, maar ook bij mij rijst de vraag waarom ik het doe.

Nu een antwoord hierop heb ik niet, ik doe het en daarmee basta. Ik beleef er, ondanks de moeite die het me kost, vreugde en voldoening aan als ik zie dat mijn vijfhonderd woorden geschreven staan, soms meer gevleugeld, soms meer geladen al naar gelang de omstandigheden. Pas dan kruip ik uit mijn dal en kan ik denken aan andere dingen die ik te doen heb. Elke dag heeft aldus een voorzijde en een achterzijde, de ene zijde is a struggle, de andere een verpozen, een herademen na de worsteling met het woord. Een vriend dichter kent dit probleem ook. Ik volg de opbouw van zijn gedicht, voel erin het gebrek aan ritme in sommige passages en ik ben zo vrij hem er attent op te maken. Doe ik er goed aan me te bemoeien met wat een vriend heeft gedacht als perfect zijnde, als ik er tegenover stel wat mijn perfecte vorm zou zijn; als hij vertrekt van uit levensomstandigheden die niet die van mij zijn?

Ik weet het niet, maar als hij mij zijn pas gecreëerd gedicht stuurt dan denk ik dat hij het doet opdat ik het beoordelen zou, maar het kan ook omdat hij me simpelweg tonen wilt wat hij bedacht heeft.

Hij zal dit lezen, misschien me verlichten wat mijn twijfel betreft zodat ik in de toekomst, zijn gedicht slechts toe te voegen heb aan de bundel gedichten die ik al bewaar van hem.

Hij zou trouwens, en dit geldt voor allen die me lezen, zijn oordeel kunnen vellen over de blogs die ik schrijf, waar ook zaken op te helderen of te verbeteren zijn. Ik ook schrijf niet de perfectie, ik bekijk het kritisch als ik eens terug ga naar wat ik in de loop der jaren als blog gepubliceerd heb, en wellicht in de toekomst, bij gebrek aan nieuws, genoodzaakt zal zijn te herwerken of te hernemen wat ik vijf jaar geleden gemeend heb te mogen/kunnen schrijven.

Dit is nu eenmaal het lot van iemand qui n’est bon qu’a écrire.