De slagzin van IS: ‘Breek het Kruis’ is het bewijs dat er van uit de islam, van welke branche ervan het ook moge uitgaan, opgeroepen wordt om de Westerse beschaving te ‘breken’. Wat hiermede bedoeld wordt is heel duidelijk en zal uitmonden in: dynamiteer hun kerken en hun kathedralen, vernietig al wat hun kunst heeft voortgebracht, en vernietig de ongelovige die zich niet bekeert.

Gelukkig, en misschien is het nog niet te laat, de media wordt meer en meer bewust van het gevaar dat over ons hangt, durft stilaan dit gevaar onder ogen zien en reageert. Er is dus nog, ondanks een Frau Merkel die van geen gevaar bewust is, redding mogelijk, maar, wat ik een paar dagen geleden heb geschreven, het is absoluut nodig dat het oprukken van de islam gestopt wordt. Gekomen tot waar hij nu is doorgedrongen is hij ver genoeg maar verder mag hij niet worden geduld.

Met dit beeld voor ogen, wat betekent het dan te verwijzen naar ‘l’ultime realité’ van Christian de Duve, als je weet dat het je enige wapen is om in te gaan op wat zij vertellen over hun idool die Allah is; als je weet dat er ook maar niet de minste kans bestaat dat ze er ooit – wij hebben eeuwen nodig gehad – aan denken zullen om hem te ‘depersonaliseren’, te ‘ontpersoonlijken’ en aldus tezelfdertijd hun Koran te ontheiligen.

En ik beken ootmoedig dat je wel in filosofische gesprekken de Duve aanhalen kunt, propageren en verdedigen, maar dat er naar leven een andere zaak is die enkel diep in jou, in je ‘moi profond’ (Bergson),  kan plaatsvinden.

De idee van de ‘uiteindelijke realiteit’ is dus meer een leidraad om er je leven naar te richten en vooral, als de jaren opschuiven zoals van velen onder ons, een duiding die we gebruiken kunnen om op een waardige wijze en met gerust gemoed ooit definitief afscheid te nemen. Dit is dan ook het punt dat ik beklemtonen wil omdat ik meen dat mijn begin zich onvermijdelijk daar situeren moet; dat ik hieruit, geest en lichaam zijnde, ben ontstaan. Het verdwijnen van mijn lichaam heeft dus niet de minste betekenis – zonder geest is het altijd zonder betekenis geweest – want op de geest in dat lichaam, deel van die Ultieme Realiteit, heeft de dood geen vat.

De dood wordt dan een afscheid nemen van het aardse leven en al wat dit leven betekende, om het andere, dit van de geest binnen te gaan.

Mijn blog van bepaalde dagen ervoor hebben getracht deze idee in te leiden en te honoreren, telkens met andere woorden of gezien van uit een ander standpunt. Het is ook, althans voor mij, een voorbereiding op iets waaraan niet te ontkomen valt, een vertrouwd worden met een gebeuren dat maar al te veel met dramatiek wordt omkleed. Een dramatiek die we zoeken te begrijpen en te zien in zijn ware context.

Waar anders dient een blog voor, dan om even weg te wandelen in andere oorden waar dingen verteld worden die je niet ontmoet in de media. Dingen die je daarna op zij kunt leggen of, die je houden kunt voor een tijdje, om er even maar te vertoeven en er weer uit op te staan maar misschien niet zoals je erin gedoken waart.