Ik zal niet, zoals de vorige jaren op 1 augustus, de plaats vermelden waar ik vandaag droom te zijn. En dan het liefst er te zijn: de scherpte van de dag afgerond, naar de avond toe, de zon gedoken, de schemer lijk poeder in stilte neer gekomen op mijn handen, in mijn ogen. Er te zijn alsof ik er gegroeid ben, er geleefd heb om er te sterven. De plaats boven alle andere plaatsen uitverkoren, maar die je niet vernoemen zult omdat het al zo lang geleden is dat je er was en je niet meer weet hoe alles er zich keerde en zich heeft opgelost. Maar de kreet in jou die blijven zal : ‘My heart is in the ‘mountains’, my heart is not here’

Kom ik terug op wat ik gisteren schreef om te zeggen wat ik maar half heb gezegd, maar soms wordt het me te veel. Is het schrijven geen vreugde meer, geen oplossing om verder te gaan. Ik kan het verzwijgen maar beter is het, het te zeggen, het uit te spreken, het te schrijven en het te verwerken. Echter de krachten schuiven weg uit mij om redenen die ik vermoed en andere die ik niet ken. Andere die zich hebben vastgehecht in mij, in mijn diepste ik, die ik aanwezig weet maar die ik niet bereiken kan met daden of met woorden. Het is alles wat scheef gekomen is en niet meer te rechten is. Een te lange periode in het leven die verkeerd werd aangepakt en waar ik nu niet meer uit kan.

Waar is dan mijn levensvreugde die ik herhaaldelijk heb neer gezet in mijn woorden; waar is dan de vlotheid die ik kende als ik schrijven ging over dingen die er waren en andere die er verdoken waren of zelfs helemaal niet. Geschriften die ontstonden alsof ze gemaakt waren om te groeien en vruchten te dragen, vandaag, en morgen als ik er niet meer zal zijn.

De weg, kort of lang, die ik nog af te leggen heb, de voorbereiding ervan waaraan ik, niet alleen omdat ik het niet weet maar vooral omdat ik het niet durf eraan te beginnen. Dit alles is van deze dag, is van de dag van gisteren: de foto van de man die er niet meer is die ik meedraag in mijn gedachten.

Ik weet dat wat de dame, radiësthesiste, van Cap Griz Nez me ooit vertelde, dat ik al vier levens had gekend, ik niet nodig heb te geloven, dat ik trouwens niet wens terug te komen, omdat alles te ingewikkeld wordt, te verward ook, er geen rechte lijn meer kan getrokken worden. En vooral omdat ik er niet meer bij horen wil, omdat ik al genoeg heb geleefd.

Ik sluit hier af omdat ik vrees dingen te vertellen die beter verzwegen worden tussen ons. Je zult ook, wel nu en dan, een donkere dag hebben gekend. Wel dit was dan die van mij. Ik stoot hem af nu hij geschreven staat.