Ik vind het maar normaal dat Steven Weinberg, dat Christian de Duve hun (wetenschappelijk) boek eindigen met een hoofdstuk over God; over wat er is te vertellen over Hem, over zijn ‘er zijn’ of zijn ‘er niet zijn’ en als Hij er is, hoe Hij er is. Wàt er over geschreven wordt heeft geen belang, als er maar iets staat over Hem, hij heeft er recht op.

Ik zelf heb weinig geschreven waar Hij niet is tussengekomen, zelfs al ken ik Hem niet, zelfs al weet ik niet, wie of wat Hij is, ik heb altijd getracht de aandacht te vestigen op het feit dat er iets belangrijks schuil ging achter de dingen. Uiteindelijk bleef ik bij de God van Spinoza – wat ook de voorkeur van Einstein was – dus niet in een toeziende God, maar ik zag hem in de harmonische en ordelijke verwevenheid van, en met het Universum. Ik heb dit herhaaldelijk gezegd en voelde me er goed bij, beter dan indien ik het niet zou gedaan hebben. Mijn leven is er op ingesteld geweest zonder dat dit daarom mijn handelingen heeft bepaald, maar onderhuids was er altijd de gedachte aan die harmonische vervlochtenheid, aanwezig in de Natuur en ik trachtte te handelen met dit beeld in mijn gedachten.

Welke waarde heeft het gehad, eigenlijk niet zo heel veel, ik ben maar een gewoon mens met, zo ziet men me wellicht, vreemde gedachten, levend in een wereld die zich met de jaren, meer buiten dan in de werkelijkheid situeert. Vooral ingevolge de me zelf opgelegde verplichting, elke dag iets uit te brengen, heeft dit thema zich ontwikkeld, is het een Leitmotiv geworden en kan ik me er niet meer van losmaken.

Jullie die me lezen weten het. Misschien is het ook om deze reden dat je me trouw blijft, is het dit specifieke dat jullie wensen te horen omdat het zicht plaatst, licht overhellend naar het domein van de metafysica waar ik me beter thuis voel, omdat ik er minder gebonden ben, omdat ik er geen lijn te volgen heb, maar gaan kan naar plaatsen die normaal niet bereikt kunnen worden, verlaten eilanden die neigen naar droom en irrealiteit en om deze reden uitverkoren en regelmatig door de geest van mij bezocht worden.

Ware er niet mijn dagelijkse blog al deze plaatsen zouden niet vernoemd worden, zouden geen schijn van kans hebben te bestaan. Nu vindt daar elke dag een gebeuren plaats dat zo uit de lucht geplukt wordt, gedragen door het verlangen, er te zijn de tijd van het schrijven en, soms de tijd van de echo erna.

Het zijn in feite kleine, ongewone, sterk persoonlijke columns waarbij ik me oneindig goed heb gevoeld. Momenten, niet zo zeer van geluk maar van een zekere voldoening, de morgen of de dag of de avond, op een wijze te hebben doorgebracht die een resultaat naliet, enkele woorden samengebracht om de geest te ontspannen.