Beelden dwarrelen over jou, gedachten stijgen er uit op en vermengen zich. Het blijft moeilijk zich te concentreren op een element ervan, want afzonderlijk zijn ze niet te benaderen. Het zijn en blijven gedachten in landschappen vervat die je meenemen kunt als je schrijft. Ze bereiken je van alle kanten en in alle vormen van ontvankelijkheid. Zo is er het beeld van wat van gisteren was en wat van de dagen ervoor. Zijn er de Leieboorden die nog niet gehooid zijn, is er de reiger die opsteeg, zijn er de meerkoeten; zo zijn er de gedachten aan een knaap van twaalf die bedroefd is als een boom wordt geveld, is er Pascal en wat hij ooit schreef, is er de dame die met veel enthousiasme vertelde over wie Jezus was en wat uit zijn leven te leren valt, is er de geschiedenis van de Queen of Sheba die gebleven is. Je zit en blijft de ganse dag door, tot binnen in de nacht, en zelfs in je halve slaap, in een maalstroom van beelden en gedachten, waaruit je je dan bevrijden moet als je je tracht te concentreren op een bepaald item ervan. Maar vele dingen zijn je te wijd op bepaalde dagen, je kunt ze niet dwingen laag bij de grond te blijven, ze komen niet los van elkaar.

Zo begint je dag en de drang in jou is weten dat je verbazen wilt, dat uit die maalstroom één beeld, één gedachte moet opstijgen, een gegeven dat je houden en omkransen wilt met woorden. Zoals het elke dag gebeurde in de vele jaren ervoor, onmachtig eraan te ontsnappen. En je denkt aan die jonge knaap die schrijft over de boom die geveld wordt en je weet dat, als dergelijke beelden je overvallen je liever naast het beeld gaat kijken om niet te zien hoe hij vallen zal. Maar als je bij het schrijven dan verneemt dat een goede vriend geveld wordt door dé ziekte, hij, een blij en stevig man; dat het lot, vrouwe Fortuna, zich heeft afgewend en hem heeft achtergelaten; dat hij is niet de enige vriend is aan wie dit overkwam, aan wie dit overkomen kan: jij de stilte opgezocht, de stilte van het hart dat kloppen blijft en helemaal tot jezelf herleid, je even ophoudt te zijn en te aanvaarden.

Wat zeg je dan tot hem?

Dat wat was, goed is geweest, het ook maar half had kunnen zijn van wat het was, of maar een tiende ervan; dat je weet dat je je klaar houden moet, niet in overgave, maar strijdvaardig en gehard door de vele voorbeelden van hen die zijn voorafgegaan.

Het leven is heel wat als we het met beide handen grijpen kunnen, vasthouden kunnen en er in opgaan, altijd stijgend, zoals de leeuwerik zingend boven het korenveld. Maar het leven heeft een keerzijde, kent een verstilling onderhuids, een afname van de krachten en het gezang verdwijnt, zoals het korenveld verdwijnt en de leeuwerik erboven. Waar staan we dan, hoe stellen we ons op in het verweer, verslagen, of het hoofd rechtop gehouden?

Er is geen keuze, man, je zit ineens op kop van het peloton. Zo, laat komen wat komen moet, je zat op kop en op kop is je plaats, de enige die telt voor jou, de enige die je niet moogt afstaan.

Vooruit, ten strijde nu, dit is wat van jou wordt verwacht. Er is een horizont voor jou die donker is, maar onderaan is er een brede, lichtende band die helder is, ga die band licht tegemoet, onvervaard, met de hoop van de hopenden getooid.