De zon in deze contreien gaat deze dagen onder in het noordwesten, nog een paar dagen en ze zal haar verste noordelijke declinatie bereikt hebben, om daarna terug te keren en dag na dag onder te gaan dichter en dichter naar het westen toe. Al dit is berekenbaar tot op één seconde na, een preciesheid die opvalt. De Sterrengids 2016[1] weet dat de astronomische zomer – de zon op de verst noordelijke declinatie - begint om 0.34 uur op 21 juni.

 Verbaast het ons? Helemaal niet, we vertrouwen er op dat alles gebeuren zal zoals het altijd is gebeurd. Er is geen twijfel mogelijk, de punten van solstitia en equinoxen liggen vast. Er wordt niet meer aan getornd. Hoe het geregeld werd en door wie of wat hebben we het gissen naar. Enkel zij die een blog te schrijven hebben stellen er zich vragen bij; onnodige vragen.

En toch, af en toe blijven vragen over de preciesheid ervan even hangen. Verrimpelde kolossale hemellichamen die zo maar met hoge snelheid door de luchten zweven in de greep van de zon die het centrale punt is van hun ellipsbaan; de zon op haar beurt vast geankerd in haar sterrenstelsel en dat zelfde sterrenstelsel, gehouden door het ene vaste punt in het Universum. En dan zegt Hubble dat deze stelsels uit elkaar drijven met een steeds maar toenemende snelheid.

Hoe zien we dit? Hoe begrijpen we dit? En als we het visueel zouden begrijpen, in welke mate zijn we geschokt door het beeld ervan?

Zo is alles verwondering, in de natuur is niet een zaak of ding dat geen verwondering wekt. Ons bestaan zelf is verwondering, zodat we zelfs er niet meer verbaasd over zijn.

Zeg het maar mijn vriend, schrijf het maar, begrepen of onbegrepen, het is wat het is: verwondering. Het is, als ik dieper inga op de dingen het sleutelwoord van wat ik op mijn leeftijd nog te zeggen heb. Dit was gisteren of eergisteren zo en het is een woord dat ik elke dag zou kunnen gebruiken, vooral dan als ik me laat verleiden om me zelf te verliezen in het uiterst vreemde domein van de New Physics, waar ik altijd op uitkom als ik het oneindig massale verlaat en terugval op het minimaal kleine.

Om tot het besluit te komen dat het twee aspecten zijn van het Universum, het zichtbare, het externe Universum en het Universum binnenin, het interne dat, alles op de keper beschouwt, het meest reële is, hoe eigenaardig deze uitleg ons ook moge toeschijnen. Want om het externe Universum te verklaren moet men terugvallen op het interne Universum dat neigt naar het deeltje van een Higgs formaat, zodat we terechtkomen op het raakvlak van het spirituele, alsof, wat ik altijd heb willen benadrukken, het materiële ge-ent is op het spirituele en niet omgekeerd. Al is dit moeilijk voor te stellen en nog moeilijker te begrijpen.