Als ik zie hoe vlug de cijfers bij de dagen opschuiven, nu van 1 tot 9 al, ben ik verrast, dubbel verrast, én over de snelheid én over het feit dat wat die enkele dagen, hebben nagelaten weinig meer is dan de blogs die ik schreef, Terwijl ik me voorgenomen had heel wat meer te presteren.

Nochtans beweeg ik mij tussen een hoop vrienden die me regelmatig berichten over de gebeurtenissen uit hun leven wat de cultuur evenementen betreft en die me aldus bestuiven met hun verhalen. Die me vertellen over de tentoonstellingen die ze bezochten: Van Gogh, Modigliano, Spiliaert. Of me spreken van een andere, hier in de stad, waarover ze niet te spreken waren. Andere vertelden me over een Bach concert dat ze prachtig vonden. Of nog andere die me betrokken bij hun werk dat ze niet geschilderd kregen zoals ze het wensten. En dan zijn er nog, onder hen van wie ik regelmatig een gedicht krijg toegestuurd, pareltjes van eenvoud, maar sterk poëtisch gekleurd. Het zijn zaken die me duurbaar zijn omdat ik weet wie ze schreef en hoe hij ze schreef..

Er is dus om me heen een levende, krachtige wereld van cultuur die ik nimmer in die mate en in deze omstandigheden heb gekend en waarin ik dagelijks opgenomen word. Ik schreef er gisteren over en als ik er vandaag dieper op inga dan is het omdat ik er het bewijs van kreeg, nl. een uitnodiging op een vernissage uitgaande van een hoop kunstenaars in een dorp hier dichtbij. Het is een wereld van schrijvers, schilders, beeldhouwers, fotografen, en andere nog die zich opent en werkelijk verrassend is.

Met mijn blogs voel ik me als een van die vele. Zelfs als ik er niet rechtstreeks bij betrokken ben, is het, dan toch het bewijs dat de wereld die van de geest is in volle leven vertoeft.