Ik heb het gevoel dat er elk ogenblik van de dag en de nacht, een wereld van schrijvers aan het werk is om te voldoen aan de dringende drang in hen, het woord dat opwelt uit de dieptes van hun bestaan vast te grijpen en neer te zetten, opdat niets zou verloren gaan van wat ze dachten of van wat ze droomden. Ook, in de meeste gevallen, opdat geweten zou dat ze er zijn, en hoe ze er zijn, getekend door het woord in hen.

In de beperkte wereld die van mij is, ontmoet ik deze drang die aanwezig is bij vele, ik krijg het resultaat ervan binnengeschoven, korte gedichten, iets meer dan een haiku die me vertellen wie ze zijn en hoe ze leven. Hoe hun doorgang hier op aarde verloopt en hoe de inhoud van hun woorden hier is op afgestemd.

Het wonder van de mens die niet te houden is om iets toe te voegen aan wat van de natuur is, wat van het leven is. Iets dat van hem persoonlijk is.  Die met zijn woord, een ander met zijn schilderij of met zijn symfonie, een boom wil zijn, een open veld, een meidoorn in bloei, die een wolk van hoop wil zijn om te tonen wat je nooit te zien zult krijgen, ware hij er niet geweest.

We tasten het leven af tot in zijn uiteinden, tot in zijn diepste wortels. We gaan naar zee en nemen de golven, de kleuren, de horizon mee in ons hart en we vertellen er over, zo maar, omdat in ons de hunker is, meer en beter nog te bezitten wat niet te bezitten is. Zo, we blijven dromen dat we dromen dat de wereld is zoals we wensen dat hij is, gegroeid naar onze maatstaven en onze inzichten, en het is deze wereld die we bewonen in onze gedachten. 

Ik hoor van een vriend dat hij een gedicht geschreven heeft, een grijze parel die hij witter wou, naar het wit van de meidoorn toe, wat zelden te bereiken is omdat perfectie niet des mensen is. Ik hoorde van een vriend, dat hij een schilderij wou maken, maar er niet in slaagde het te maken zoals hij het wou. Dit is dan de regel die ons aanzet te volharden. We falen en we herbeginnen, we slagen en toch gaan we verder, niets houdt ons tegen, niets schrikt ons af.

In feite geldt voor ons enkel het betrachten: schrijven wat we schrijven willen, schilderen wat we schilderen willen, we hebben volbracht wat we verlangden te volbrengen. Het overige is onze zaak niet meer.